Parkeerperikelen

Als ze al niet bestonden, dan konden ze ook beter niet meer uitgevonden worden. De parkeergarages die in elke denkbare stad de mooiste plekjes in bezit hebben genomen om zo de automobilist heel veel euro’s lichter te maken. Met steeds dezelfde poel van ellende en hindernissen om je auto fatsoenlijk kwijt te raken. Hoewel het traject dat ik op en onder het Amsterdamse Museumplein afgelopen donderdag moest afleggen om erin te rijden en rond middernacht uit te komen, toch wel alles sloeg. Waarmee ik allerminst mijn eigen voortreffelijkheid wil suggereren. Integendeel, mijn onbekendheid met state-of-the-art-bedieningspanelen plus mijn onhandigheid zijn juist op die plaatsen spreekwoordelijk en daardoor meer dan eens een garantie voor chaos, anarchie en welbeschouwd ook een portie lol. Want om in situaties als waar ik in verzeild raakte, in de stress te schieten, helpt dus helemaal niets. Integendeel, je raakt er alleen maar verder door van huis. En dat terwijl ik het ook deze keer zo goed bedacht had. Het ging namelijk niet aan om na een concert van Mariza in het Concertgebouw, aan het eind van de avond, nog een forse rit met een taxi of met het openbaar vervoer naar de Arena te maken. Hoe kon er dan nog sprake zijn van een vorm van napret, was mijn gedachte. Dus reserveerde ik een prijzige parkeerplaats, ondergronds, tegenover het Concertgebouw. E- ticket per e-mail verzonden en ook nog eens op mijn mobiel geplaatst. Een kind kon de was doen, behalve toen ik de garage inreed en dus de barcode op het ticket wilde laten scannen om zo binnen te kunnen geraken.

Had ik dus gedacht. Geen slagboom die open ging of een weg die er vrij werd gemaakt. Ook de help-toets weigerde elke dienst. Zodat we daar dus stonden en niet meer vooruit noch achteruit konden omdat inmiddels een auto of tien achter mij stonden, die best verder wilden, maar zo maar engelengeduld wisten te betrachten. Die situatie duurde een minuut of tien, met dien verstande dat ik pogingen bleef wagen. Vruchteloze. Totdat er opeens uit het volslagen niets een jongeman naast mijn auto kwam staan en vroeg of ik problemen had. Na mijn uitleg en zijn daaropvolgende ingreep, bleek er – gelukkig, dacht ik bij mijzelf – sprake van een storing in het electronisch circuit te zijn. Waarna ik naar mijn gereserveerde plek kon gaan, dus met zoveel vijven en zessen, dat het haast leek dat ik er dankbaar voor mocht zijn. Mijn vertrek verliep zo mogelijk nog dramatischer, omdat het ongemak zich nu tegen de kleine uurtjes voordeed. Opnieuw veroorzaakte ik de bottleneck, waarbij ik zo driftig en naarstig met tickets en pinpassen moest goochelen dat ik op enig moment de weg echt kwijt was. Zonder een spoor van ergernis bij de rij van wachtenden, die zich eerder met al dat gedoe leken te amuseren. Waarmee ik me dan ook heb getroost, terwijl ik uiteindelijk ook heb zitten schaterlachen om de onhandige Monsieur Hulot die daar op dat late uur in de Amsterdamse parkeergarage in mij weer eens was opgestaan.

Advertentie