Onze nieuwe visitekaartjes

Eigenlijk kan er gerust gesproken worden van een weldadige kalmte die momenteel in Nederland heerst, terwijl niet eens zo ver van ons vandaan, in Frankrijk, de komende weken de lamp brandt vanwege een evenement dat normaliter alleen maar idiotie en hysterie binnen onze landsgrenzen teweeg wist te brengen. Bedoeld wordt het EK Voetbal, dat mooi aan onze neus voorbij gaat. En mooi is hier niet overdrachtelijk gebruikt. Nee, mooi, fijn dat die vreselijke beker dit jaar nu eens niet aan Nederland besteed is en er de rust van juni heerst zoals die altijd zou moeten bestaan, ook al blijft de NOS met haar sportzomer anders van de daken schreeuwen. Heerlijk. Laten de Belgen, de Engelsen, de Fransen, de Duitsers en verder iedereen zich maar in Europa druk maken over die bijzaak die zo belangrijk heet te zijn en voetbal wordt genoemd. Een verademing waarvoor we die pseudo – of quasi – vedetten van het Nederlands voetbal niet erkentelijk genoeg kunnen zijn. Wat mij betreft mogen zichzelf nog verder onder kalken en daar hun aandacht en euro’s aan besteden. Als dit falend gezelschap het maar niet in haar hoofd haalt om nog eens goed te gaan voetballen.

Want dan zou je je als goed Nederlander ook nog eens moeten vereenzelvigen met die verzameling plakplaatjes die dan onze eer moeten hoog houden, maar waarvoor je je in feite qua verschijning alleen maar plaatsvervangend kunt generen. Waardoor het een ware opluchting is dat wij, Nederland, de Nederlanders, momenteel meer aangekeken worden op de prestaties van individuele sporters die begrijpen dat ze echt kunnen uitblinken als ze hun aandacht besteden aan dat waar ze goed in zijn en zich niet richten, of focussen zoals dat in het reportersjargon heet, op een litanie aan bijzaken, waarin het Nederlands elftal wel ten onder moest gaan. Wat dat aangaat is het bepaald een genoegen dat zovele individuele Nederlandse sporters ons hebben bereid en daarmee die verwende voetballers allang naar de achtergrond hebben gedrongen. Want zeg nou zelf. Met Dafne Schippers, Steven Kruijswijk, Wout Poels, Max Verstappen, Kiki Bertens en ook nog Tom Dumoulin kun je als land echt voor de dag komen. Omdat ze niet alleen uitzonderlijk presteren, maar zich ook als het visitekaartje presenteren dat je als land graag toont. In tegenstelling tot het gros van al die voetballers, aan wie het volkslied nog niet eens is besteed. Waardoor het dus alleen maar goed is, een uitkomst, dat zij voorlopig uit het zicht zijn verdwenen.

Advertentie