De Wet van Goudkuipje

Een opmerkelijke constatering die tot mijn leven en mijn wereld beperkt blijft. Misschien dat anderen er zich in herkennen. Wat dan in ieder geval mooi meegenomen is. Maar om bij een begin te beginnen. Alweer bijna dertien jaar ben ik ongebonden, d.w.z. vrij man omdat ik geen verplichtingen meer hoef na te komen op grond van een gesloten arbeidsovereenkomst. Ik kan gaan en staan waar ik wil en ben aan niets en niemand ook maar wat verplicht of verschuldigd. Zodat het voor de hand ligt dat het leven dan door mij geleefd wordt zoals het zich aan mij voordoet of al naar gelang mij iets invalt. Kortom, ik zou kunnen doen wat ik wil en zien waar een schip strandt, zonder dat dat ook maar enig gevolg zou hoeven te hebben. En toch blijkt het allemaal anders in elkaar te zitten. Zoveel is mij in de loop van al die jaren dat ik niets meer hoef, toch wel duidelijk geworden. Sterker nog, naarmate mijn vrijheid en het gevoel ervan groter is geworden, is mijn behoefte aan orde en regelmaat in mijn leven alleen maar toegenomen. Rituelen en gewoonten hebben een voorname plaats ingenomen in mijn dagdagelijkse bezigheden, die daardoor  een prettige cadans en in zekere zin ook een aangename voorspelbaarheid hebben gekregen. Voor de vuist weg en à l’improviste leven is misschien voor een keer leuk, maar per slot van rekening, als het structureel wordt, ook hondsvermoeiend. Wat mogelijkerwijs toch iets met de gevorderde leeftijd te maken heeft, hoewel ik ook niet uitsluit dat het aan mensen eigen is om veiligheid en zekerheden in hun leven in te bouwen.

Welnu, als je baas dat na een bepaalde leeftijd niet meer doet, ga je dat kennelijk uit eigen beweging doen. Mij helpt het namelijk beslist om de dag lekker volgens een vast patroon op gang te laten komen. Niets zo prettig dan om ’s ochtends vroeg te weten waar je aan toe bent, dus jezelf te helpen met de vaste volgorde van handelingen. Met in mijn geval het openen van gordijnen en rolluiken, de koffie aanzetten, de laptop starten, drie kopjes koffie nuttigen en onderwijl het nieuws op Teletekst doornemen plus mijn kranten lezen en ook direct de sudoku oplossen. Waarna het ontbijt aan de beurt is en vervolgens nog dat vierde kopje koffie. Een regelmaat en stelregel die mij absoluut helpt, mij kalm maakt en doet ontspannen. Ik voel mij er echt prima bij, bij dat patroon, dat stramien dat over het eerste kwart van mijn dag wordt gelegd om die op gang te doen komen. Haast volgens een ijzeren wetmatigheid, die ik bijna de Wet van Goudkuipje zou kunnen noemen. Omdat de hele logica van die morgenstond voor mij uiteindelijk draait om  en samenkomt in de eerste boterham die ik steevast beleg met smeerkaas van het merk ERU of Goudkuipje. Mijn leven lang. Want zonder werd een dag nooit een dag zoals ze volgens mij had moeten worden. Wat mijn gebrek is zonder dat ik mijzelf gek zou willen noemen. Eerder juist daardoor ook net een mens…..

Advertentie