Mijn bekomst van Frankrijk

Vraag niet hoe het kan of waarom. Het is gewoon gebeurd. Frankrijk is bij mij uit de gratie geraakt. Ik hoef er niet meer zo nodig heen. Hoogstens er doorheen. Als bestemming heeft het voor mij na zoveel jaren afgedaan. En waardoor, zou ik werkelijk niet weten. Houd het er maar op dat ik op het land en haar cultuur eigenlijk min of meer uitgekeken ben. Een aantal jaren terug was mijn enthousiasme voor dat ook voor mij eens zo beloofde land al behoorlijk getemperd. Het idee dat ik er ooit nog eens een vakantiewoning wilde kopen, had ik allang achter mij gelaten, hoorde zelfs niet meer bij mij. Eerder de verwondering dat de tijd er is geweest dat ik daartoe serieuze plannen had. Vanwege dat toen nog brandende verlangen naar een plek onder de zon, in de buurt van Vaison en bij de Mont Ventoux als het gedroomde oord voor dat zalig niets doen, met name na mijn vut – en pensioendatum. Hoe heeft het zover met mij kunnen komen, heb ik toen al vaker gedacht. Met nu dus dat volstrekte onbegrip over zulke onnadenkendheid en onbezonnenheid, ben ik geneigd om nu van mijzelf te vinden plus de opluchting over dat inzicht dat mij op mijn schreden deed terugkeren.

Met nu nog eens de bevestiging van mijn eigen gelijk na de laatste jaren in Griekenland, Italië, Portugal en Spanje te zijn geweest en te hebben gemerkt dat die landen en de mensen daar mij beter pasten en mij ook aanmerkelijk meer bevielen. Met een klimaat, een sfeer, een levenswijze waar ik mij stukken beter bij voelde dan bij die Franse introvertie, stugheid plus een keuken die ook maar zo zo was als het aan mij gevraagd zou worden. Waarmee ik ook weer niet gezegd heb dat het in dat land alleen maar een tranendal is. Maar met het vorderen der tijd werd bij mij wel steeds dat gevoel minder dat dat Frankrijk mij helemaal paste, voor mij een warm bad was. En uiteraard zijn er heus wel die zalige plekken, maar toch te weinig in getal en te ver van elkaar gelegen om er permanent thuis, blij en op je gemak te zijn. Met als fraaiste voorbeeld van die omslag in mijn denken en mijn gevoel de totaal verdwenen aandrang om toch eens een dagje naar Metz te gaan, een stad die net drie uur rijden bij mij vandaan ligt, terwijl ik dat toch zo lang gewild heb. Liever rijd ik diezelfde drie uur, maar dan de andere kant op, om bijvoorbeeld eens een dagje in Bremen of Kassel of het Sauerland rond te kijken. Waarmee eigenlijk alleen maar gezegd en bewezen is dat het ook bij mij behoorlijk kan verkeren.

Advertentie