Mijn Schimmert

Wie genoeg heeft van de heisa en hectiek van de grote stad, maar ook weer niet op zoek is naar het gevoel om weg van de wereld en achter de kranten geplakt te zijn, kan ik een plek als Schimmert, het dorp waar ik al zoveel jaar, veertig in totaal, met plezier woon, van harte aanbevelen. Niet dat ik op enige manier gehinderd wordt door een vorm van chauvinisme, maar ik moet toch volmondig erkennen dat het in dat bijna hoogst gelegen dorp van Nederland bepaald goed toeven is. Er is voortdurend leven in de brouwerij, maar wel met mate, dus zonder dat die reuring je permanent bij de keel grijpt en meeneemt zoals dat in de stad pleegt te gebeuren. Waar je er dus haast niet meer aan ontkomt. Daarvan is hier echt geen sprake, zonder dat de dood in de pot een kans krijgt om te heersen. Er is hier dus altijd wel wat aan de hand, in die zin dat er in een jaar een aantal evenementen worden georganiseerd die duidelijk over de grens van het dorp reiken. Zoals tijdens de laatste weken van het jaar als Schimmert zichzelf telkens weer uitroept tot Kerststallendorp en velen hun weg daarheen weten te vinden. Hetzelfde geldt voor de voorjaars – en najaarswandelingen die inmiddels in heel Limburg gekend zijn getuige de steeds weer grote aantallen deelnemers. En wat zou Schimmert zijn zonder haar watertoren, haar reus, die binnen het kader van de Internationale Bau Ausstelling een nieuw gezicht en gewijzigde bestemming gaat krijgen nu de Waterleiding Maatschappij Limburg haar van de hand heeft gedaan?

Omdat mijn dorp ook de poort tot het Heuvelland vormt, wemelt het er permanent van de toeristen, dagjesmensen, cabriorijders, wandelaars, fietsers, motorrijders en wat niet meer aan recreanten. Maar die drukte en beweging wordt niet alleen van buiten gebracht. De dorpsgemeenschap heeft energie genoeg in zich om zichzelf ook aan de gang en aan de praat te houden. Denk aan die jaar in jaar uit excellerende fanfare of aan die plaatselijke voetbalclub die dit seizoen verrassend genoeg hoge ogen gooit om te promoveren nadat ze dit jaar al een klasse hoger was gaan spelen. Neem de plaatselijke supermarkt die de naam C1000 verloor en onder de vleugels van Coop op een verdubbeld vloeroppervlak de vierduizend inwoners van Schimmert wil gaan bedienen. Beslist niet niks. Evenmin als het plan om binnen nu en een jaar een geheel nieuw gemeenschapshuis te gaan verwezenlijken. Wat misschien wel het beste bewijs is van de vitaliteit en de kracht van dat dorp waar ik woon. En wie dat gevoel een moment wil delen, kan het beste op zondag 24 april het zogenaamde Rondje Watertoren komen doen, d.w.z. op de vele mooie plekken die Schimmert heeft, kijken naar het werk van zestig beeldend kunstenaars die daar dan exposeren. Proef dan en onderga de vitaliteit die ik zo heb geroemd, maar kijk van tevoren nog even op de website met die naam. Het zal beslist de moeite lonen.

Advertentie