Mijn nagedachtenis van Cruijff

Voordat iedereen aan de haal gaat met de nagedachtenis van Johan Cruijff wil ik toch mijn kleine stukje daarvan opeisen. Omdat hij mij ook wel wat gebracht heeft, hoewel ik ook weer niet zover ga dat ik tot een soort heiligverklaring kom of toch, nu het nog kan, alsnog in vervoering van zijn voetbalkunsten raak. Ik ben mijn leven lang voetballiefhebber geweest. Dus heb ik ook het voorrecht genoten om hem in alle maten en standen te hebben zien schitteren. Hoewel het voetballend echt niet constant hosanna is geweest zoals alle commentaren op zijn overlijden ons nu willen doen geloven. Hij kan dan bovenmatig getalenteerd zijn geweest, ook bij hem heeft het niet aan wisselvalligheid in prestaties ontbroken. Alleen kon hij bij momenten en in wedstrijden onmogelijk hoog pieken met de fraaiste staaltjes voetbal, die door hun uitzonderlijkheid wel in het geheugen moesten blijven hangen en tot een logische mythevorming leidden. Maar dan wel alleen op het gebied van voetbal, wat mij betreft althans. Omdat al het andere, behoudens dan zijn maatschappelijk gerichte activiteiten, toch een beetje met de haren erbij gesleept is en nauwelijks ergens op stoelt. Want om zijn onbegrijpelijkheid te verheffen tot orakeltaal, alsof Cruijff de van God gezondene is, gaat mij te ver. Onbetwist als voetbalster die ongrijpbaar was, maar uit den boze als de verlosser, de redder des vaderlands van wie de wartaal nog tot hoogste wijsheid werd verheven.

Met de benen op de grond is het dan ook altijd genieten geweest van al zijn kunsten en frivoliteiten. Hoewel erkend moet worden dat hij ook zo groot kon worden in een teamsport als voetbal omdat hij steeds omringd was, weliswaar niet door zijn gelijken, maar wel altijd door medespelers die met hun kwaliteiten voorkwamen dat hij onnavolgbaar was en dus als deel van het geheel ook echt kon schitteren. Met onvergetelijke momenten voor mij als voetballiefhebber als onvermijdelijk gevolg. Zoals dat fameuze tweede doelpunt dat hij tijdens het WK Voetbal in 1974 in de halve finale in Dortmund tegen de onaantastbaar geachte Brazilianen scoorde. Of zijn aandeel samen met zijn maat Piet Keizer in de onvergetelijke kampioenswedstrijd  van zijn Ajax tegen FC Twente welke op Koninginnedag 1969 in het Stadion de Meer werd gespeeld. Waar ik bij was om de schoonheid van voetbal ter plekke uitgevonden te zien worden. Twee momenten uit een verder verleden die op een dag als vandaag telkens weer oplichten, nee, schitteren in mijn geheugen. Daarmee de herinnering markerend aan met name de geweldige voetballer die Johan Cruijff is geweest en die daarmee een belangrijke rol heeft gespeeld om de zestiger en zeventiger jaren in ons Nederland zo’n mooie tijd te laten worden. Waar ik hem dan ook graag dankbaar voor wil zijn en altijd zal blijven.