Wat een goede ‘vibe’ is, bleef tot de dag van gisteren voor mij onduidelijk. Ik heb het woord heel wat keren in een reeks van jaren achtereen langs horen komen zonder dat ik precies wist of zelfs het gevoel had wat ik mij daar nou bij voor moest stellen. Het had wat modisch en klonk meestal ook nog wat zweverig zodat het uiteindelijk bij een schouderophalen van mij bleef. om uit te drukken dat ik niet wist wat ik er mee moest. Maar er zijn situaties, waarin alles opeens op zijn plek valt en vraagtekens onverhoeds uitroeptekens worden. Wat mij dus gisteren overkwam toen de betekenis van dat begrip ‘vibe’ haast in een oogwenk zonneklaar werd. Het gebeurde zo maar in Amsterdam, stad die door mij de laatste jaren onophoudelijk verfoeid werd, maar waar ik toch altijd naar terug moet keren. Als het niet voor het bezoek aan mijn dochters is, dan wel om de schoonheid die daar voor het grijpen is, te bewonderen en op haar ware waarde te schatten.
Met als brandpunt natuurlijk het Museumplein en meer specifiek het Rijksmuseum dat zich op deze zaterdagmiddag voor mijn ogen ontpopte als die plek waar de mens voor een aantal uren de ellende van de wereld rondom hem ontvlucht om zich te laven aan louter schoonheid die zich daar in ongekende hoeveelheden bevindt. En zoveel mensen bijeen met datzelfde doel blijken dan zomaar een sfeer tot stand te brengen die blijmakend, hoopgevend te noemen is. En geroezemoes wordt op zo’n moment en op die plaats zoiets als een warme deken waaraan je je wat graag tegoed doet en die je voor geen prijs missen wil of van je afwerpt. Die stemming, die goede moed neemt je mee door het museum, langs de Catwalk, langs Breitner en vooral langs die fascinerende Anish Kapoor en laat je ook niet meer los, als je buiten bent op het Museumplein, waar dat blije gemoed van al die mensen zich op zovele plekken, begeleid door muziek, voortzet. En bij mij, bij ons die beleving teweeg brengt die vermoedelijk exact gedekt wordt door dat woord ‘vibe’ en die ons tot de conclusie voert dat wij dit andere en voor ons totaal onverwachte en nieuwe gezicht van Amsterdam nog graag veel vaker willen zien. Zo is het zowaar een stad om van te gaan houden.
robschimmert 
Ik heb niets met de stad Amsterdam. Wellicht dat het rijksmuseum schitterend is, maar dat zegt nog steeds niets over Amsterdam.
Tja Amsterdam wereldstad, geen wonder dat de Tefaf ook een wereldstad gaat opzoeken, Maastricht heeft als je uit een museum komt meer iets van een natte deken. Je moet er erg je best gaan doen.
Inderdaad, om wat stedelijke warmte als deken om je heen te voelen moet je je eerst uit je kleren laten waaien boven de Maas op de Hoge Brug. Prozaischer kan het bijna niet….