Het dictaat van de groep

Het is welbeschouwd in feite allemaal van hetzelfde laken een pak. Waarmee het verschijnsel als zodanig niet gebagatelliseerd wordt. Integendeel. Want bepaald vrolijk word je er niet van als die opeenvolging van excessen zo langzamerhand dagelijkse kost is aan het worden. Zijn het niet de Feyenoord – supporters die een spoor van vernieling door Rome trekken, dan zijn het de racistische spreekkoren die ergens in een stadion op een winterse zondag opklinken. Met voor de afwisseling dan weer het nodige xenofobe rumoer in plaatsen als Steenbergen, Heesch, Lunteren, Geldermalsen, om maar eens een paar van die oorden te noemen waar je je op dat moment niet had willen bevinden vanwege alleen al de plaatsvervangende schaamte om de harteloosheid, eigenrichting van de doorsnee Nederlandse burger, die immers zich in zulke plaatsen gevestigd heeft en blijkbaar alles dat anders of niet vertrouwd is, het liefste ver van het eigen huis en haard houdt, het liever niet in zijn achtertuin ziet komen. Met daarnaast ook nog extreem-rechtse clubs en een enkele politieke partij die in dat troebel water maar wat graag vissen, om tegelijk de vermoorde onschuld te spelen dan wel hun handen daarin te wassen. Want we leven immers in een vrij land, waar je mag zeggen en vinden wat je wilt. Wat dus het hoogste goed is en terecht in de Grondwet verankerd ligt, houden Pegida, de Nederlandse Volksunie, PVV en Stormfront, om de politieke cocktail maar eens smakelijk te maken, niet op te verkondigen in een klimaat dat hun zo gunstig gezind is en dat zij anders wel zo naar hun hand zullen zetten.

Kortom, het is één pot nat, waarin alles met alles te maken heeft, invloed op elkaar uitoefent en een vergiftigde sfeer doet ontstaan, waarin alles kan en mag en niemand nog ergens van opkijkt of zich ervoor schaamt. Het dictaat van de groep wordt leidend en richting gevend en bepaalt de norm voor gedrag dat dan ook nooit meer buitensporig kan zijn. Met als volgend voorbeeld en tegelijk nieuw dieptepunt de uitspattingen van Eindhovense voetballiefhebbers, die helemaal o.k en lekker bezig waren – want samen op stap en over de grens en buiten zinnen – waardoor een vernedering van bedelende vrouwen in Madrid er ook nog wel bij kon. Niks sociale controle of een vorm van zelfcorrectie. Trouwens, het waren slechts geintjes, een beetje balorigheid. En wat zou er mis aan zijn om dat ten koste van bedelaars en zigeuners te doen. Die kunnen immers ook wat doen voor de kost, luidde een rechtvaardiging. Vandaar dat er geen haan van de hele groep naar kraaide. Want zo zijn onze manieren in de loop der tijd wel geworden dat wij het toch het liefst bij onszelf houden, niets van anderen willen weten onder het motto dat het eigen volk altijd het eerst aan de beurt hoort te komen en anderen vooral minder, minder en nog minder. Met andere woorden en helderder gedefinieerd, het is per saldo de geest van Wilders en Baudet tegelijk die hier ook opzichtig heerst en die steeds weer tot van die stuitende taferelen leidt. Wanneer, zo luidt de klemmende vraag, zal het gedaan zijn met het veilige gevoel binnen zo’n horde en krijgen het geweten en het moreel besef van de individu hun terechte plek terug?

Advertentie