Het openen en sluiten van aanhalingstekens behoort niet tot de competenties van de doorsnee-sportverslaggever. Aan relativeren heeft hij een broertje dood. Wekelijks wordt daar op maandag het bewijs van geleverd door de grote jongens onder hen, met in hun voetspoor de leerlingen en beginners, die blijkens de reportages over bijvoorbeeld het amateurvoetbal al diezelfde vaardigheden beginnen te ontwikkelen en te polijsten. Geen sportverslag of de vlammen slaan er vanaf. Hoezo belangrijkste bijzaak in het leven als de emoties eromheen zo torenhoog oplopen, als tenminste alle tekst in dat maandagkatern voor zoete koek moet worden genomen? Want dan blijkt juist binnen de grenzen van de sport niets meer zijn proporties te houden, althans via de blik van een sportverslaggever, die de beleving en ervaring van de toeschouwer het best denkt te vertolken door deze groter te maken dan ze vermoedelijk objectief gezien zijn. Met tegelijk de vraag of hier ook weer sprake is van de kip of het ei? Is alle sport inderdaad zo enerverend dat het publiek zo meegesleept wordt dat het die emoties en ervaring weerspiegeld wil zien in dat verslag achteraf? Of dient die journalist in zijn ogen de goede zaak door de match toch ietwat groter te beschrijven en meer te laden om zijn lezers te behagen, omdat dat commercieel het meest gewenst is.
Het een of het ander, hoewel het resultaat hetzelfde is en vaker leidt tot verslagen waarin proporties verloren gaan. Zoals ook weer deze maandag het geval was. Met voor mij de aanleiding om mijn gedachten hierover preciezer te formuleren. Want alles goed en wel. Als op de voorpagina van mijn regionale krant een van de leaders luidt “Chinees dompelt Kerkrade in rouw”, dan is er reden genoeg om op zoek te gaan naar het verhaal daarachter. Met na wat bladeren het zichtbaar worden van de volslagen anti-climax en de ultieme absurditeit, als blijkt dat die hele kop staat voor het feit dat een Chinese aanvaller van de Arnhemse voetbalclub Vitesse in de blessuretijd van de wedstrijd een doelpunt heeft gemaakt, waardoor het Kerkraadse Roda JC uiteindelijk en niet meer verwacht verloor. Wat voor de spelers en de supporters natuurlijk jammer en teleurstellend was, maar om dan meteen van een deken van rouw te spreken welke over Kerkrade werd gelegd, is echt een ander verhaal en leidt meteen tot de vraag welke omstandigheid of gebeurtenis bij mensen in Kerkrade nog wel dat echte verdriet of die totale rouw teweeg kan brengen als men van het voetbal al zo van de wijs raakt. Misschien wordt het daarom toch eens tijd voor die sportjournalist die wel de hoofd – en bijzaken wil benoemen en onderscheiden. Omdat wat olie op de golven soms echt geen kwaad kan.
robschimmert 