Terug bij de Volkskrant

Om nou te zeggen dat het iets van een herwonnen liefde had of van een weer thuis komen, gaat mij echt te ver. Zo hevig was de verstandhouding en relatie eigenlijk nooit voordat ik na dertig jaar indertijd, rond 2000, afscheid nam van de Volkskrant omdat ze zich veel te veel naar mijn smaak had mee laten nemen op de golven van Pim Fortuyn’s geluid. Zijn populisme kreeg te gemakkelijk een vertaling, weerklank en gehoor in wat  toen mijn lijfblad was, maar waar ik opeens behoorlijk van begon te gruwen. Ik vond een nieuw onderdak bij het bezadigde NRC Handelsblad, waar de nuance en de bezinning nog ruimte kregen. Op dat moment was het een verademing. Maar ook daarin is de laatste jaren de klad gekomen. De inhoud van die krant die toch zolang nog een meneer wilde zijn, is aan vervlakking onderhevig.

Het wordt bij de lezer wat meer op een presenteerblaadje gebracht, met stevige koppen en nog uitbundiger beelden. Meningen zijn wat vierkanter geworden en de nieuwsgaring en verslaggeving duidelijk gedund. Waardoor NRC Handelsblad wat mij betreft aan kwaliteit heeft ingeboet, mij maar beperkt boeit en bezig houdt, zodat de prijs-kwaliteitverhouding van deze krant aan behoorlijke sleet onderhevig is. En als dan blijkt dat de Volkskrant haar oorspronkelijke toon die mij destijds zo aanstond, heeft hervonden en dat haar inhoud zich met gemak, zowel qua spreiding, diepgang als niveau, kan meten met NRC Handelsblad, terwijl haar prijs circa dertig procent lager ligt, dan is de keus gauw gemaakt. Wat verder niets met emotie, met thuis komen te maken heeft. Het is het resultaat van een rationele afweging, hoewel, dat moet gezegd, daar een gevoel van onvrede de aanleiding toe gaf. Met de uitkomst dus dat ik het vanaf nu met de Volkskrant wil en moet doen.

Advertentie