Het nationaal voetbalechec

Of het een het ander veroorzaakt, blijft in nevelen gehuld. Maar niet te ontkennen valt dat er zoiets als een causaal verband lijkt te bestaan tussen de voortdurende neergang van het vaderlandse voetbal en de groeiende belangstelling ervoor in de media. De omgekeerde evenredigheid ten voeten uit en daarmee eigenlijk des te onverklaarbaarder. De hoeveelheid tijd die erop radio, maar vooral op tv over dat spelletje weggekletst wordt, is noch te meten of te beschrijven. Wonderlijk, en alsmaar verbazingwekkender omdat het gemeten naar de kwaliteit van het schouwspel dat zich wekelijks op de vaderlandse voetbalvelden ontrolt, absoluut nergens over gaat. Het spelpeil slaat nergens meer op en staat in geen enkele verhouding tot wat er in de landen rondom ons zoal wordt vertoond. Wij horen er echt niet meer bij en kunnen ons ook niet meer met al die competities vergelijken. Wat nog het meest, om niet te zeggen schrijnend, duidelijk wordt door de rol die al die zogenaamde toppers uit de Nederlandse voetbalcompetitie elders in Europa spelen. Dat stelt dus totaal niets meer voor. Anonimiteit, op de reservebank of op de tribune, maar wel op die weldadige payroll, dat is het lot van al die uitblinkers uit onze polder. Pijnlijke voorbeelden genoeg van dat collectief falen en tekort schieten van die voetballers die zich achter onze dijken nog vedette mochten wanen, maar door de mand vielen nadat zij voor het buitenland ingecheckt hadden.

Om in die contreien vervolgens haast in de vergetelheid terecht te komen. Pijnlijk en haast beschamend en daarmee tekenend genoeg is het enkele feit dat een Engelse club als Newcastle United met haar legioen aan indertijd vooraanstaande voetballers uit Nederland, in het geheel niets presteert, want eigenlijk voortdurend tegen het degradatiespook moet vechten. Waardoor de gedachte zich onherroepelijk opdringt dat het een met het ander te maken heeft en dat internationals als Wijnaldum, Anita, Janmaat en Siem de Jong te licht zijn voor de Engelse competitie. En precies zo vergaat het spelers die onder andere contracten in Duitsland, Rusland, Portugal, Spanje en Italië hebben afgesloten om vervolgens daar gewogen en heel snel te licht bevonden te worden. Zodat de conclusie steeds meer gerechtvaardigd is dat het vaderlandse voetbal inderdaad de schijnvertoning wordt die met alle aandacht die erop gericht is, in het geheel niets meer voorstelt en slechts geschreeuw genereert zonder dat het wol oplevert. Waartegenover het gebrek aan belangstelling voor sporters die wel iets presteren heel schril afsteekt. Want wie weet er eigenlijk dat onze driebanders Dick Jasp[ers en Jean van Erp dit weekend in het Duitse Viersen de wereldtitel in die veelbeoefende biljartdiscipline haalden? Is dat niet een veeg teken en iets om ons collectief voor te schamen?

Advertentie