Treurnis, weemoed en hoop

Het valt bepaald niet altijd mee om voortdurend de lol van het leven in te zien. Ook de optimist in mij wordt maar al te vaak op de proef gesteld. Mijn blogjes getuigen meer dan eens, zo ben ik mij wel degelijk bewust, van de narigheid die je per dag krijgt voorgeschoteld. In alle maten en soorten, waardoor je inderdaad je best er voor moet blijven doen om het hoofd koel en overeind te houden. Neem alleen al zo’n dag als vandaag, zo’n zondag die grijzer dan grijs is, terwijl de regengordijnen langs je venster trekken. Het ideale decor voor ellende en verdriet, dat al met een klap bij je binnenkomt met het bericht van het Syrische front over de verwoestende aanslagen in Homs, nieuws dat ondanks de bittere herhaling ervan maar geen routine wil worden en dus al de hoogste graad van treurnis vormt, zodat ontkennen of de andere kant op kijken compleet onmogelijk wordt. Waardoor het wel een noodzakelijk deel van je leven, je zijn wordt waarover je niet uitgesproken kunt en mag raken. Precies zoals het verscheiden, het overlijden van iemand in je directe omgeving net zulke effecten heeft. En dan hoeft het nog niet eens een verwante, vriend of kennis te zijn. Nee, dat kan ook al het geval zijn als het gaat om iemand waar je weliswaar nooit contact mee hebt gehad, maar die wel zijn plaats heeft opgeeist in het decor van je leven, doordat hij vijf, zes keer op een dag met zijn hondje voorbij kwam wandelen, jaar in, jaar uit.

Als hij daar dan plotseling uit verdwijnt, staat de tijd even stil en is het slikken, omdat het besef van zijn afwezigheid ook het inzicht doet ontstaan dat hij met die zich haast eeuwig herhalende handeling toch een steen in mijn bestaan heeft verlegd. Waarmee zin en zingeving ook in dit opzicht helder zijn en tegelijk maken dat overlijden ook zo verliesgevend kan zijn en weemoedig stemt. Zonder dat de kans aldus hoeft te ontstaan dat je daarin volledig onder gaat. Want met het vizier steeds op de goede stand, dat bepaald wordt door dat optimisme, worden tekens van hoop, al zijn het sprankjes, evengoed zichtbaar. Dat werd ik in alle grauwheid van deze zondag net zo gewaar toen ik bij mijn jonge overburen slingers en ballonnen zag, waarmee aangegeven werd dat elke werkelijkheid naast de schaduwzijde onvermijdelijk een zonnige kant kent. Die bestond voor hen erin dat hun zoon Sef vandaag een jaar geleden het levenslicht had gezien en daarom op deze zondag in de schijnwerpers werd gezet als de belichaming van wat hoop en toekomst heet. En omdat het bloed bij mij nog altijd kruipt waar het niet gaan kan, heb ik dat teken van hoop, die sprank van harte omarmd. Vanwege de daarin begrepen onschuld die alle geloof en vertrouwen in een beter leven toch gaande houdt.

Advertentie