Stommetje

Hoewel ik al de nodige jaartjes meeloop en onder de hand wel met menig aspekt van menselijk gedrag in aanraking ben geweest, kan ik mij niettemin  blijven verbazen over de kanten die het soms op schiet. Zo nu en dan, gelukkig. Want je moet je niet voorstellen wanneer je nog om de haverklap je ogen en oren niet kunt geloven. Dan kun je met recht zeggen dat het leven nog niet helemaal bij je langs is geweest of dat je gewoon niet goed uit je doppen hebt gekeken. Maar zoals gezegd, zo ernstig is het met mij niet, denk ik tenminste. Zij het dat ik mij dus zo nu en dan echt nog verwonder over het doen en laten van mensen. Waarbij telkens een variant daarin terugkeert, die anderen ook maar al te bekend moet voorkomen. Meestal word ik ermee geconfronteerd als ik een stuk ga wandelen. Hier bij mij in de directe omgeving, rondom het dorp, waar de velden uitgestrekt en ook licht glooiend zijn en daardoor ruime vergezichten bieden. Vreemd genoeg is het er nooit echt druk. Bij iedere wandeling kun je de mensen die je tegenkomt op de vingers van twee handen tellen. En bij zo’n ontmoeting passeert eigenlijk altijd hetzelfde ceremonieel.

Je ziet mensen al van verre naderen en je probeert in te schatten of ze ook uit Schimmert komen en of je ze mogelijk kent. Meestal, en ik zeg met nadruk meestal, loop je langs elkaar, wat eigenlijk tegelijkertijd vergezeld wordt van een groet. Goede morgen. Hallo. Goede middag. Goedendag. Heel gebruikelijk dat zo iets gebeurt. Ik doe het in elk geval wel. Maar, en dat heb ik in de loop van de tijd toch ervaren, terwijl ik er maar niet aan gewend raak, er zijn dus ook mensen die je passeren, je aankijken als je hen groet, maar geen stom woord debiteren, geen geluid geven en doorlopen met een blik in hun ogen alsof ze water hebben zien branden. Waarna die ontmoeting, die vluchtige passage overgaat in de orde van de dag en alles verloopt zoals het loopt, met stommetje in de hoofdrol van dit spel, dat ik dus totaal niet begrijp en waarvoor ik ook mijn best niet meer doe om het te snappen. Het is zoals het is, het schijnt zo te moeten zijn bij sommige mensen, die van mij nog wel zoveel krediet krijgen met mijn gedachte dat ze zich er misschien niet eens van bewust zijn. Wat niet wegneemt dat het bijeen genomen bizar tot en met is, maar aan de andere kant, denk ik dan ter vergoelijking weer, water zie je ook niet elke dag branden.