Als “De Kersentuin” van Tsjechov op het programma staat van een schouwburg, dan kan dat gerust als een kasstuk en publiekstrekker van formaat gezien worden. Als dat toneelstuk ook nog eens geregisseerd wordt door een topper als Johan Simons en in de bezetting acteurs als Pierre Bokma, Elsie de Brauw, Els Dottermans en Bennie Claessens heeft, terwijl het prominente gezelschap NT Gent haar naam aan de opvoering ervan verbonden heeft, dan is er alle reden om met hooggespannen verwachtingen naar zo’n avond uit te kijken. Wat wij dan ook deden nadat we enkele maanden geleden kaartjes voor een zaterdagavondvoorstelling in het Theater aan het Vrijthof hadden weten te bemachtigen. Voorpret die ook nog eens vergroot werd door de recensies naar aanleiding van de première en die een spannende avond beloofden, vooral gelet op de nogal onconventionele en tegendraadse interpretatie die regisseur Simons hanteerde ten aanzien van dit stuk van Tsjechov. Kortom, alles leek al bij voorbaat op zijn plaats gevallen te zijn om er een onvergetelijk theaterbezoek van te maken, gisterenavond. Maar een mens blijkt zich danig te kunnen vergissen en buiten de waard te rekenen. Zoals wij, en met ons vele andere bezoekers van deze voorstelling, naar ons achteraf bleek.
Want het kostte ons namelijk de grootst mogelijke moeite om het spel en de dialogen op de voet te volgen vanwege het feit dat een aantal acteurs moeizaam tot niet verstaan kon worden. Met als gevolg dat de draad van het hele verhaal nauwelijks te pakken was en eigenlijk pas helder werd bij lezing van het tekstboek nadat het stuk afgelopen was. Bijzonder jammer, maar zoals gezegd slechts halve smart omdat ze met zovelen gedeeld werd en waarover uiteraard ook nog breed nagekaart werd. Waarbij vanzelf ook naar de oorzaak van deze bijna – mislukking werd gezocht en welke in elk geval niet bij de acteurs gelegd werd omdat deze immers bekwaam en ervaren genoeg zijn om met de volmaakte dictie, dus met de goede uitspraak en volkomen articulatie, te spelen. Dus kon het haast niet anders dan dat de deken die over het geluid van de spelers lag, veroorzaakt werd door een mankerende akoestiek in de grote zaal van het Theater aan het Vrijthof, welke, zo bleek, regelmatige bezoekers van toneelvoorstellingen in deze Maastrichtse schouwburg al vaker opgevallen was en dus gehinderd had. Zodat voor ons de conclusie vervolgens snel getrokken was, namelijk dat we dus voor toneel niet meer in Maastricht moeten zijn, maar ons heil in Heerlen of Sittard zullen moeten zoeken. Want voor de tweede keer aan diezelfde steen willen wij ons echt niet meer stoten.
