Na het overlijden van Bowie

Na gisteren is het opnieuw gerechtvaardigd de vraag te stellen hoe het er met de maatvoering in de Nederlandse media voor staat. Wordt bij de berichtgeving nog wel naarstig gezocht naar de juiste toon? Of is dat allang niet meer aan de orde, maar gaat het er veel meer om dat de trom hoe dan ook geroerd wordt en dat er, zoals dat in Limburg zo fraai heet, maar gewoon op de kist gehouwen wordt. Als er maar geluid wordt gemaakt en er leven is. Daarop begint het adagium van de media, en meer in het bijzonder van de dagbladen, te lijken. Er kan zich geen feit of omstandigheid voordoen, van meer dan gemiddelde betekenis, of er wordt door met name de kranten uitgepakt dat het een lieve lust is. Als dat tenminste zo gekwalificeerd mag worden. Gisteren hebben we het weer helemaal mogen beleven nadat het overlijden van David Bowie wereldkundig was gemaakt. En uiteraard had dat enkele nieuwsfeit maatschappelijke relevantie, met name gegeven het feit dat hij voor grote aantallen mensen op enig moment in hun leven van betekenis is geweest. Maar of zijn overlijden daardoor de hele voorpagina van NRC Handelsblad moest coveren en hij een necrologie van twee complete pagina’s verdiende, is een ander verhaal, dat trouwens nog grotesker vormen kreeg doordat de Volkskrant er welgeteld acht bladzijden voor nodig had en mijn regionale krant Dagblad de Limburger nog eens vier.

Hoeveelheden krantencontent, aantallen pagina’s die de absolute leek zouden kunnen doen veronderstellen dat het om een gebeurtenis ging die alles oversteeg en qua omvang zonder twijfel in de buurt kwam van de verslaglegging van het begin van de Derde Wereldoorlog. Want dat is de impact van deze aanpak, de suggestie die erin besloten ligt dat er iets vreselijks is gebeurd. Terwijl er een sterveling is gestorven die veel moois heeft nagelaten, waarvan tot in de eeuwigheid nog genoten kan worden. Dat is het perspectief waarin het overlijden van Bowie geplaatst zou moeten worden, met vervolgens de consequenties voor een gepaste maatvoering, die nu helemaal zoek leek. En logisch als er al in de berichtgeving geen sprake is van beheersing, als die de proporties te buiten gaat, dat het dan niet voor de hand ligt dat individuele mensen zich in hun gevoelens gaan matigen. Zij moeten er ook een kant mee op, hebben een aanknopingspunt nodig, onder andere in de vorm van de berichtgeving in kranten. Waardoor alle rouwbeklag dat al spoedig los kwam, de indruk kon wekken dat met Bowie de wereld was vergaan, terwijl die vandaag nog steeds doordraait. Waarmee ik alleen maar bedoel te zeggen dat het al met al bij deze gelegenheid best wat onsjes minder had gekund, met name in de dagbladen. De gevoelens van spijt en rouw zouden er zeker niet minder om zijn geworden.

Advertentie