Eens kijken of er wat uit hart van de lezers en bezoekers van dit weblog gegrepen kan worden. Welke van hun snaren zouden het gevoeligst zijn en waarmee kunnen ze het beste beroerd worden? Een vraag die alle relevantie heeft juist tijdens deze laatste en meest onbestemde dagen van het jaar, die op de kalender staan omdat een jaar nu eenmaal 365 of 366 dagen moet hebben. Maar we zouden even goed zonder kunnen. Want zijn het eigenlijk niet alleen maar ‘the wee small days of the year” en roepen ze daarmee niet dezelfde melancholie op die Frank Sinatra zo treffend bezong in die fraaie evergreen “In the wee small hours of the morning”? Want anders zijn ze toch niet, die achtentwintigste, negenentwintigste en dertigste december, die dagen die zo passend dat luchtledig tussen Kerst en Oud en Nieuw vormen. Waarop alleen maar uitgebuikt en alvast diep ademgehaald wordt, maar verder totaal niets gebeurt.
Met Teletekst, met het vele zwart tussen die enkele nieuwsregels, als de bijna sprekende getuige van dat gat van drie dagen dat we ondanks onszelf maar gevuld moeten zien te krijgen zonder dat er ook maar enige noodzaak aanwezig is gezien het nieuwe begin dat op 2, 3 of 4 januari te wachten staat dan wel gemaakt gaat worden. Zodat we ons typisch tussen niks meer en nog niks, dus nergens bevinden en daarmee losgezongen zijn van een werkelijkheid die er ook niet meer is. Waarmee we op de drempel van een nieuw jaar en op het punt van het afscheid van het oude als het ware even de eeuwigheid mogen zien en aanraken als herinneringen nog tastbaar zijn, maar wel naar vergetelheid en geschiedenis neigen. Laat dat dan maar de waarde van deze vage dagen zijn, die zich dus in het niemandsland bevinden, tussen eens en dan, vroeger en later, herinnering en beleving, tussen 2015 en 2016. Met dat besef en dat gevoel weten we tenminste nog waar we nu dan staan en waarmee we bezig zijn.
robschimmert 
dagen van verbazing, van berusting, van mededogen en dat allemaal als we de revue van ons bloggers leven laten passeren.