Het had toch iets van het overlijdensbericht van een goede bekende die ik al een aantal jaren niet meer had gezien, de aankondiging gisteren dat Vrij Nederland met ingang van 1 januari a.s. niet meer als weekblad zal verschijnen, maar vanaf dan nog één keer per maand te verkijgen zal zijn. Hoewel de schijn gewekt wordt dat er aldus nog gered wordt wat er te redden val, kan het toch niet anders dan het begin van de ondergang van dit opinieweekblad worden beschouwd. Een verlies voor Nederland, omdat het van verzetskrant in de tweede helft van de vorige eeuw wist uit te groeien tot een leidend podium waar progressief Nederland zijn ei kwijt kon of zich kon verrijken aan een inhoud die wekelijks de moeite waard bleek te zijn. Met bijdragen van Joop van Tijn, Rinus Ferdinandusse, Bibeb, Renate Rubinstein, Martin van Amerongen, Mathieu Smedts en Henk van Randwijk, om maar eens een paar namen te noemen van illustere medewerkers, was elke editie van Vrij Nederland de welkome gast die bij mij op woensdagen op de deurmat viel. Ik vergroeide ermee, was een fervent lezer ervan in de zestiger en zeventiger jaren toen het de toon van het publieke debat zette en invloed had in en op politiek Den Haag. Waarom onze wegen zich nadien scheidden, weet ik werkelijk niet. Waarschijnlijk omdat het leven nu eenmaal loopt zoals het loopt, met bijvoorbeeld dit verlies uit het oog als resultaat.
Omdat oriëntaties niet meer samenvallen en uiteen gaan lopen, kan dit gebeuren, met ook nog eens de verklaring dat een ontstaan hiaat in de informatievoorziening en opinievorming bij mij vanuit een andere hoek werd ingevuld, in dit geval doordat mijn ochtendkrant van toen, de Volkskrant, zich als een serieus alternatief aandiende met al haar bijlagen en achtergrondartikelen. Waarmee ik achteraf bezien een oude liefde definitief in de steek heb gelaten. Want naarmate de tijd vorderde ging dat nog aanwezige gevoel van verwantschap geheel verloren. Uit het oog, betekende ook echt uit het hart. En zo ontstond dus mijn steentje dat ik bijdroeg aan de teloorgang van Vrij Nederland welke er gewoon aan ligt te komen, onvermijdelijk is. Te meer omdat er bij mij niet de minste behoefte bestaat aan een maandblad van deze inhoud en signatuur. In welk opzicht zou het nog kunnen voorzien in mijn wens om van alles op de hoogte te zijn en als het kan wel graag zo spoedig mogelijk? Dan is de tijdspanne van een maand beslist te lang. Ook voor mij en dus geen aanleiding om dit magazine met een abonnement te ondersteunen. Zodat deze stap tot mislukken is gedoemd. Wat mij oprecht spijt. Nog meer omdat ik er zelf ook debet aan ben, mee als ik mij heb laten nemen door ontwikkelingen die blijkbaar niet te stuiten zijn.
robschimmert 
Ik was jaren geabonneerd op Vrij Nederland, vooral vanwege de goede interviews van oa Bibeb. En de zomerbijlagen van de lezers. Later zegde ik het op omdat het steeds minder mijn blad werd. Misschien kunnen ze die kwaliteit weer terugbrengen in een maandelijkse editie.
Het zou mij niets verwonderen dat dit ook te maken heeft met de opkomst van De Correspondent. Dat kan voor veel menen een goed alternatief zijn, waarbij VN (en de meeste oude kranten) het op het internet erg af laten weten. Sterker nog misschien kunnen die de stap van De Correspondent niet maken vanwege de ballast van hun papieren versie.
Ken je De Groene? Kan ik aanbevelen als vervanger. Dat en De Correspondent zijn de enige gedrukte media uit Nedeland die ik nog wil lezen.
Is de Correspondent er nu ook op papier?
Niet dat ik weet.