In strijd met de moderniteit

Geïnspireerd door het meest recente postje van kollega-weblogger Mack heb ik mij ook weer eens gestort op de moderniteit en onderzocht hoe ik mij ermee verhoud. Moeizaam dus, in die zin dat ik noodgedwongen meedein op haar cadans, mij wel laat meevoeren, hoewel steeds met dat gevoel dat het mij overkomt, als ik mij er al niet in strijd mee waan. Eigenlijk stel ik veel liever vragen erover en plaats ik met hetzelfde elan kanttekeningen dan dat de voldongenheid van die moderniteit door mij wordt geaccepteerd. Alsof er geen ontkomen aan zou zijn. Misschien valt het mij daardoor des te meer op dat de mate waarin veranderingen en vernieuwingen nog als vooruitgang worden ervaren, stukken minder is geworden dan zovele jaren terug toen iedere gadget en elke modernisering als manna werd omarmd en ontvangen. Of de goegemeente is inmiddels zo gewend geraakt aan alle snufjes, vernieuwingen dat er nauwelijks nog van opgekeken wordt, laat staan dat ze telkens weer de hemel in worden geprezen. Omdat er geen bijhouden aan zou zijn en deel van het hedendaagse leven is geworden. Wat doe je er aan? Je moet wel mee. Dat is het mantra van deze tijd geworden, waardoor ik mij wel gedwongen voel om tegen te gaan hangen en niet al dat nieuwe voor zoete koek te slikken. Want voor je het weet, heeft ook elk eenpersoonshuishouden, waarvan er steeds meer komen, tegen elke logica in klakkeloos een vaatwasmachine aangeschaft. Wat natuurlijk de gekte ten top genoemd mag worden.

Hebben horloges trouwens nog hun eigenlijke functie, namelijk om haar drager van de tijd op de hoogte te laten blijven, of is het vanzelfsprekend dat ze nu meer moeten tonen hoe breed we het wel kunnen laten hangen, omdat je mobieltje immers je uurwerk is? Heet dat vooruitgang? Mag ik nog blij zijn met de handigheid van klokken die ik op de huiskamerverlichting kan zetten of moet ik ze alweer als hopeloos verouderd beschouwen, dus voor de zoveelste keer het gevoel hebben achter het net te vissen in de stroom van al die vernieuwingen, niet mee te doen, er niet bij te horen en het allemaal niet te begrijpen, eigenlijk niet vooruit te willen? En als ik het goed heb is het nog geen vijfentwintig jaar geleden dat je per telefoon het weerbericht kon horen, de juiste tijd kreeg, het laatste nieuws. Gewoon, met de vaste telefoon in de huiskamer, die dus nu ook op het punt staat om het veld te ruimen. Omdat de nieuwe tijd dat wil, het vooruitgang betekent, de maatschappelijke dynamiek geen andere richting verdraagt. Waar ik dus juist rebels van word, opstandig. Want mag ik, als ik dat wil, ook de andere kant op gaan, dus in strijd met de moderniteit dat wat goed was en naar mijn mening nog is, misschien in ere houden zonder voor zonderling of als niet van deze tijd beschouwd te worden? Waarom zou ik dan niet die oude telefoon op het burootje in de hoek van de kamer gewoon haar aloude job laten doen, omdat niemand er last van heeft? Zo dwingend is vooruitgang toch niet?

Advertentie