Prozaïscher kon haar naam welhaast niet zijn. Want ‘Bordenhal’ staat in geen enkele verhouding tot de warmte en intimiteit die het Maastrichtse theater dat zo genoemd wordt, te bieden heeft. Kom maar eens van het natte en winderige Plein 1992 en passeer haar entree en je weet je meteen met open armen en hartelijk ontvangen. Met vervolgens als logische opwarmer dat kopje koffie plus appeltaart in het gezellige café, voorafgaand aan de toneelvoorstelling, die aldus haar eerste bonuspunt incasseert. Niets beter dan met zulk goed gemoed je plaats in dat schouwburgje op te zoeken en af te wachten wat Toneelgroep Maastricht, de vaste bespeler van de Bordenhal, deze keer weet te brengen en of “Iets van troost”, geschreven door huisdramaturg Jebbe Willems, aan de vooraf hoog gespannen verwachtingen weet te voldoen. Het is daar toch zoiets als een thuiswedstrijd. Ook voor de bezoekers, zoals wij, die zich tot de vaste supporters van dit gezelschap mogen rekenen. Met dus de gerede kans op een overwinning, welke deze keer dan ook glansrijk werd behaald, met name dankzij het overtuigend spel van de nestor van Toneelgroep Maastricht, Hans van Leipsig.
Hij mocht in dit stuk in de huid van clown Barry kruipen om ons te overtuigen van de zin van zijn missie. Want die bestaat in het brengen van troost in een wereld die bezeten en vervuld is van het denken in termen van rendement en marktwerking en daarom uiteindelijk alleen maar verdriet, geweld en tegenslag kan brengen. Althans dat is zijn stellige opvatting en tegelijk de reden van zijn bestaan, dat echter meer en meer beheerst wordt door zijn gevecht tegen windmolens, zoals die zich in de heersende bureaucratie en de maatschappelijke moraal manifesteren. Waardoor Barry die wanhopige Don Quichotte wordt die een verloren strijd levert en voorbestemd is om ten onder te gaan en zijn troost nog alleen vindt in de koestering van de gevoelens van zorg en liefde voor wie hem voortbracht. Wat einde verhaal en voorstelling betekent, echter niet voor de bezoeker die zo stof genoeg meekrijgt om verder over na te denken. Zoals dat te doen gebruikelijk is bij een voorstelling van Toneelgroep Maastricht, die daarmee haar naam van geëngageerd gezelschap telkens bevestigt en deze keer ook weer alle eer aan doet.
robschimmert 