Ons voetbal in den vreemde

De troosteloze staat van het Nederlandse voetbal wordt niet alleen geïllustreerd door de hopeloze uitschakeling van Oranje voor het Europees Kampioenschap Voetbal in 2016. Er zijn nog meer en minstens zo overtuigende bewijzen dat het er met ons voetbal echt beroerd voor staat. Kijk maar eens wat de voorhoede van de Nederlandse voetbalprofs er in buitenlandse competites van bakt. Bedoeld worden al die sterren die te goed waren geworden voor onze eredivisie en dus voor goud geld en vette contracten naar het buitenland bemiddeld werden. Ze waren het Nederlands niveau ontstegen! Met daaruitvoortvloeiend de goede moed (of was het zelfoverschatting?) om de sprong in het diepe te wagen. Die bijna zonder uitzondering een sprong in het duister bleek, welke voor elk van hen, de uitzondering daargelaten, sportief gezien tot helemaal niets leidde, omdat het niveau van de desbetreffende buitenlandse competites gewoon veel en veel te hoog voor hen was. Voorbeelden te over van die overvloed aan bittere pillen die nog verguld worden doordat ze wel met bakken geld goud gerand zijn. In de Engelse competite is het treurigheid troef met de Nederlandse spelers die er stuk voor stuk met vliegend vaandel heen trokken, want het daar wel eens even zouden gaan maken. De twee zogenaamde toppers uit onze eredivisie, Depay en Blind, kwijnen weg op de reservebank bij Manchester United, omdat ze niet aan de verwachtingen voldoen en het niveau niet aan kunnen.

Newcastle United is een team dat voor de helft uit Nederlanders bestaat en maar geen kans ziet om aan de strijd om de degradatie uit die hoogste Engelse klasse te komen. Oorzakelijk verband of niet, maar veeg is het teken wel. Voor de Franse competitie wordt er nauwelijks in Nederland gescout en gerecruteerd en gebeurt dat wel, dan is de afgang zeker zo hopeloos, zoals dat van der Wiel overkwam, terwijl die nota bene lang een vaste waarde was voor het Nederlands elftal. Italië is evenmin het beloofde land gebleken, hoogstens de plek waar het leven goed is en aan die enkele Nederlandse voetballer, die thuis nog zo geprezen werd, de veilige anonimiteit van de onopvallendheid biedt. Resteert de Bundesliga van onze Oosterburen, waar het met de Nederlanders op de uitzondering van Arjen Robben na, van hetzelfde laken een pak is, namelijk dat zij niets extra’s brengen, eigenlijk nul komma nul betekenen en dus ook de vraag oproepen waarom dat dure geld aan hen besteed is. Waarmee uiteindelijk alleen gezegd wil zijn dat deze voorbeelden eens te meer laten hoe belazerd het Nederlands voetbal ervoor staat, als onze beste spelers nog niet eens kans zien, nee, niet eens de kans krijgen om in welk buitenland ook een deuk in een pakje boter te schoppen. Triest heet dat, zeker als het afgezet wordt tegen de grote mond die klinkt zolang het thuisvoordeel in de veilige Nederlandse omgeving wordt genoten.

Advertentie