Die hele EU begint mij steeds meer in de weg te zitten. En dan gaat het nog niet eens om al die regeltjes en de effecten ervan op ons dagelijks leven zonder dat precies helder wordt wat de reden of de bedoeling ervan is. Ook heb ik nog niet eens zo’n last van het feit dat we zoveel aan Brussel moeten afdragen, omdat ik het idee heb dat we er ook genoeg voor terug krijgen in de vorm van extra welvaart en een versterkte handelspositie op de wereldmarkt zonder dat ik dat in mijn eigen beurs verzilverd zie of weet om wat voor een bedrag het daarbij voor mijzelf gaat. Dat bezorgt mij weinig rimpels en wrevel en zelfs kan ik er begrip voor opbrengen dat bureaucratie en trager malende ambtelijke molens daarbij onvermijdelijk zijn. Ik denk dat het per slot van rekening nog genoeg voordelen oplevert, die EU. Maar op een ander, en vooral principieel en ideologisch niveau begint het bij mij allemaal veel meer te wringen en voel ik het ongenoegen en de ongerustheid bij mij alleen maar groeien als ik mijn blik naar Oost-Europa richt en zie wat zich daar op nationaal niveau afspeelt en dat waarschijnlijk wel de afspiegeling is van de daar heersende sentimenten. Zoals nationalisme, xenofobie, egoïsme, onverdraagzaamheid dat zijn.
Waardoor autoritair bestuur steeds meer kansen krijgt, de democratie op de tocht staat en minderheden in de verdrukking komen. Het twijfelachtige Hongaarse experiment van Orban is allang geen incident meer, want lijkt alleen maar meer gehoor te vinden in landen als Tsjechië, Slowakije en nu Polen, waarbij de grote buurman Poetin meer en meer als de inspirator en voorbeeld wordt genoemd. En dat zijn dus onze partners in de EU, die met hun autoritaire meerderheidsregimes, alleen maar invloed winnen binnen de Europese Gemeenschap. Waardoor Nederland ook alsmaar meer geconfronteerd wordt met de noodzaak om te dealen met deze a-democratische bestuurders. Met de gerede kans dat het spreekwoord dat wie met pek omgaat, er ook mee wordt besmet, voor ons ook wel eens van kracht zou kunnen worden. Reden waarom wij heel goed bij de Europese les moeten blijven en zelfs gerust de vraag mogen stellen of het gezelschap van dat soort landen in de EU nog gewenst is en of we er inderdaad nog mee moeten willen samenwerken. Omdat de democratie, hoewel de minst slechte staatsvorm, ons veel, zo niet alles waard behoort te zijn.
robschimmert 
Polen was de afgelopen acht jaar voorbeeldig Europees, en de heer Tusk is het nog steeds. Het is helaas juist de democratie die de afbraak van Europa mogelijk maakt. Ook in Nederland zijn er krachten die deze maar al te graag zouden willen en veel tegengas wordt er niet gegeven. Maar de stemming kan ook weer een keer omslaan; ook dat is een mogelijkheid van de democratie.
Een verbond tussen Rusland en Polen zie ik voorlopig nog niet ontstaan.
Maar je ziet hoe de Poolse kiezer over dat voorbeeldige Poole gedrag nu oordeelt…
Europa is geen succes, ieder land wil z’n bestuur en z’n democratie weer terug en terecht.
Natuurlijk. Gaan we weer lekker terug naar de 19e eeuw en eerste helft twintigste eeuw. Met elk land dat voor zichzelf en het eigen bestuur gaat met alle gevaren van dien, nog afgezien van het feit dat er voor dat soort eenheden, ministaatjes, geen enkele rol is weggelegd in de geglobaliseerde wereldeconomie, met als gevolg dat er ook dag met het handje gedaan kan worden naar de verworven welvaart.
Als we die welvaart zo graag, tot aan de grens van de armoede toe, willen delen met wie dat maar wil hebben we qua welvaart dus de aansluiting met europa helemaal niet nodig. We stonden door de economie met de rug tegen de muur en zijn europa aangegaan, maar dat is slechts uitstel van executie, de economie staat aan de grenzen van z’n expansiedrift.
We willen niet delen in deze wereld. Ieder voor zich en God bestaat niet. Als wij het goed hebben hoeft dat niet te gelden voor die ander…. We willen best wat geven, als het maar ver weg van ons blijft.