Het valt niet te ontkennen dat met het klimmen der jaren de tijd je steeds meer op de hielen gaat zitten. Met, als je niet op je hoede bent, het onvermijdelijk gevolg dat je je levenstempo gelijk daarmee opschroeft, omdat er nog zoveel gedaan moet worden, want zo weinig mogelijk gemist mag worden. Een valkuil waar je knalhard in dondert, als je niet op je qui vive bent en op je eigen tellen past. Je kunt daarbij natuurlijk geholpen worden door je fysieke gesteldheid die de nodige signalen en wake up – calls geeft. Maar geef niet de mensen de kost bij wie de nood toch te hoog is om zich op die manier te laten alerteren. Genoeg zijn er geweest die aldus het loodje gelegd hebben. Waardoor ik toch steeds meer bij de les ben geraakt en er dus voor waak dat er bij mij een lijntje kan breken. Wat bovenop mijn natuurlijke neiging komt om op gezette tijden toch mijn gemak ervan te nemen. Zo’n uurtje dolce far niente wil namelijk alleszins helpen om de geest en het lijf in vorm te houden in plaats van maar doorlopend te jakkeren uit angst om maar op de valreep, want daar gaat het wel over, nog iets te missen.
Vandaar dat het roer bij mij nog een slag extra is omgegaan en ik gekonkludeerd heb dat het beter voor mijn welzijn is om vooral mijn pauzes te nemen. Omdat een mens, ik ook, er niet wel bij vaart als hij van het een naar het ander vliegt zonder nog op adem te komen, zonder opgedane indrukken te laten beklijven. Genieten wordt namelijk echt genieten als alle fases daarin worden doorlopen en ondergaan. Te beginnen bij de voorpret, met daaraan volgend het ware plezier en de echte vreugde van het beleven van iets, het meemaken ervan. Welk plezier pas helemaal haar gestalte en vorm krijgt als er ook nog de ruimte wordt genomen om ervan na te genieten, om alle beelden nog eens de revue te laten passeren en hun plaats te geven in het geheugen c.q. om te zetten in die ervaring waar echt op geteerd kan worden. Zoals al gezegd, alles laten beklijven om het tot zijn recht te doen komen. Met als resultaat het ware volle pond en een leven waarvan nog altijd in zijn geheel genoten kan worden, met daarin elke seconde die dan ook echt telt.
robschimmert 
Je leeft maar een keer zeggen ze wel eens. Ik heb gelukkig niet de behoefte om dan de hele wereld te hebben gezien.
Dat herken ik heel sterk, maar heb ik al heel lang, dat ik niet teveel achter elkaar en tegelijk moet doen, want dan heb ik nergens plezier aan. Dat hoeft niet per se een kwestie van leeftijd te zijn.
Ik heb dat ook al vele jaren. Als ik tussen de activiteiten door niet de gelegenheid krijg de indrukken te verwerking ontstaat er ‘file’ in mijn hoofd en kan er niets meer bij. Ik neem dan ook gewoon niets meer op. Dat merkte ik in Egypte, een aantal jaar geleden, waar een druk programma ertoe leidde dat ik mij later, thuis, afvroeg of wij op een bepaalde plek waren geweest, een bekende plaats. Gelukkig hebben we dan nog ons geschreven verslag en de foto’s en kunnen we het nog terughalen. Of dit te maken heeft met leeftijd weet ik niet. Ik denk dat als je jonger bent je er gemakkelijker mee omgaat.