De muzikale revolutie van de zestiger jaren, als die omwenteling tenminste zo genoemd mag worden, werd in hoofdzaak teweeggebracht door groepen uit Engeland eerst en later ook uit de Verenigde Staten. Een enkele solist wist zich daartussen nog wel te handhaven en soms ook een daverend succes te oogsten. Hoewel dat achteraf wel erg tijdelijk of voorbijgaand van aard bleek te zijn. Met als een van de meest uitgesproken voorbeelden daarvan de Engelsman Dave Berry die kortstondig in Nederland de status van ster wist te bereiken en wel zodanig dat het Amsterdamse Museumplein daar toen al voor kon vollopen. Maar dat zijn roem vergankelijk is gebleken, kan alleen al opgemaakt worden uit het zwijgen dat nu in brede kring waarschijnlijk zal heersen als er de vraag wordt gesteld wie zich nog Dave Berry herinnert en meer nog dit “I’m gonna take you there“, dat in de zestiger jaren bijna ongezien een hit kon worden.
Dave Berry kan ik me nog wel herinneren, hoewel zijn muziek achteraf toch niet zo goed was.