Pleidooi voor de accordeon

Om een of andere niet te achterhalen reden schijnt de accordeon maar niet uit het verdomhoekje van de muziekwereld te mogen en ook te kunnen komen. De sfeer van caféklanken die eromheen hangt dan wel door dat instrument opgeroepen wordt, lijkt dat onmogelijk te maken. Er wordt nog gemakkelijk de neus voor opgehaald en het bespelen ervan wordt nogal volks en ordinair gevonden. Kortom, het vooroordeel weet wel weg met de plaatsbepaling van de accordeon. Want met een beetje pretentie laat je je daarmee niet zien. Is het daarom gek dat de andere benamingen ervan, als ze op zich al niet veelzeggend zijn, dan ook exact in die straatjes passen. Met een kwetschbuhl of een trekzak is het in zekere kringen, die soms toch toonaangevend zijn, moelijk goede sier te maken. Zoals het ook lastig daarom is om in de voetsporen te willen treden van mannen als Johnny Meyer en Harry Mooten, die hoewel in zeker mate wel gerespecteerd, eigenlijk nooit op hun echte waarde zijn geschat. Integendeel, als leuk, maar meer ook niet, werden afgedaan. Waarmee zij, nog afgezien van hun artistieke betekenis, ook als vakman met hun ambachtelijkheid werden miskend en afgedaan.

Volkomen ten onrechte, omdat die accordeon werkelijk exceptioneel veel vraagt van haar bespeler en dus een van de lastigste instrumenten is om daaruit een klankenarsenaal te laten horen. Allereerst omdat er drie variabelen zijn die het specifieke geluid van de accordeon bepalen, namelijk de toetsen, de knoppen en de balg. Is het al geen sinecure om het bespelen en bedienen ervan doorlopend op elkaar afgestemd te hebben, in harmonie met elkaar te brengen, het is helemaal moeilijk doordat dat op gevoel moet gebeuren. Want noch de toetsen noch de knoppen bevinden zich in het direkte zicht van de speler, terwijl de balg ook voor een deel op gevoel bediend moet worden. Voeg daar het gewicht van de accordeon aan toe en het bespelen ervan wordt daarmee de heidense klus, die geleverd moet worden om echt mooie muziek te maken, die ook nog eens monjesmaat wordt erkend en gewaardeerd. Geheel misplaatst, ben ik dus van mening, zoals ik ook vind dat het tijd wordt dat die twee Nederlandse grootmeesters van dit instrument nu eindelijk eens de erkenning krijgen die zij zo verdienden, maar bij hun leven nooit kregen.

Advertentie