Al vaker, misschien wel te vaak, passeerden hier de eigenaardigheden van Nederland de revue en werd er ook danig de staf over gebroken. Allicht kan daardoor de indruk zijn ontstaan dat de schrijver van al die irritaties een onnoemelijke hekel heeft aan zijn vader – en moederland, aan het Nederland waar hij desondanks al zo lang woonachtig is en uit welke doorlopende kritiek hij maar niet de consequentie wil trekken om hier voorgoed benen te maken. Daar zit hem nou net de kneep en de crux van zijn verhouding tot zijn Nederland, waarop het adagium “Wass sich neckt, dass liebt sich” maar al te zeer van toepassing is. Het is toch volkomen logisch om extra kritisch te zijn op wat zo na aan je hart gebakken is? Daar gaat het dus helemaal om en sluit tegelijk in dat er genoeg in en aan Nederland is dat mij nou net charmeert, mij er precies van doet houden omdat het juist zo exclusief Nederlands is en daarmee ook een deeltje vormt van mijn eigen identiteit. Want natuurlijk glim ik van trots als ik over de Oosterscheldekering en de Zeelandbrug rijd om mijn ogen dan niet te geloven dat dat stukken werk zijn die door mensenhanden zijn verricht. Precies zo vermaak ik mij altijd best met de complexiteit van ons omroepbestel dat slechts voor de Nederlander, hoewel toch vaak met moeite, maar net te begrijpen is omdat het zo typisch Nederlands is.
Geldt niet precies hetzelfde voor die nog steeds voortgrijpende verzuiling die alleen bij ons in de polder en in de delta aan de Noordzee kan voorkomen omdat we stuk voor stuk stronteigenwijs zijn, dus het gelijk van onze God aan onze zijde hebben en dat daar ook te vuur en te zwaard willen houden? En dat ook mogen omdat het Nederland is dat zodoende tientallen, misschien wel honderden kerkgenootschappen kon krijgen. Waarin, in die individualiteit zoals die op die manier aan de dag treedt, ook een bron van vermaak terug te vinden is. Omdat dit Nederland, mijn Nederland, immers is. Met verder die alom aanwezige beheptheid met het weer, waarop het goed mopperen is zonder dat het kwaadaardige vormen aanneemt. Het blijft per slot van rekening gewoon leuk en brengt daarmee een cocktail tot stand die vorm, aard en inhoud van het nationale gemoed en humeur absoluut bepaalt zonder dat het dan als zodanig ergernissen oproept. Het kietelt veeleer, amuseert en doet je beseffen dat je in feite ook naar jezelf kijkt. En wat is er dan mee mis om ook wat van jezelf te houden? Dat helpt meer dan de banvloek en de fiolen van toorn permanent over je eigen hoofd uit te strooien.
robschimmert 
Bij Nederland denk ik aan het polygoon journaal. Natuurlijk mag je mopperen, dat moet zelfs anders is dat levensgevaarlijk. Maar je hebt mopperen en je je hebt de hand bijten die je voedt, schijten in eigen nest zoals ze het ook wel noemen, heulen met de vijand. Het eerste ontstaat uit de wil om iets te veranderen, desnoods ten koste van jezelf, het tweede ontstaat uit iets willen vernietigen ten koste van anderen.
Mooie aanvulling en generalizatie!
We staan op de vierde plaats van de 122 landen wat betreft het algemene geluksgevoel. Denemarken op één. Ik vertrek niet!