Er zijn momenten dat je er niet aan ontkomt om toe te geven aan dat vleugje chauvinisme dat je als Nederlander ondanks alles wel in je hebt. Doe je al alle moeite om wat maar enigszins naar nationalisme neigt in je gevoelsleven en gedachtenwereld zoveel als mogelijk uit te bannen, er kunnen zich toch momenten en gelegenheden voordoen dat daartegen, dus tegen die drang, geen kruid is gewassen. Dan breekt die haast onberedeneerde trots door als een landgenoot zo maar iets heel groots presteert. Het blijven de uitzonderingen dat wel. Maar gisterenmiddag om half vier had ik weer eens zo’n exclusieve beleving, waarbij ik dat gevoel van chauvinisme helemaal moest koesteren en er ook helemaal niks mis aan vond. Het mocht, omdat er bij het wereldkampioenschap atletiek, de moeder aller sporten die ook nog eens wereldwijd beoefend wordt, op het zogenoemde koningsnummer voor vrouwen, de honderd meter sprint, door de Nederlandse Dafne Schippers een prachtige en ook unieke prestatie werd geleverd. Ze werd tweede, haalde zilver, wat na Fanny Blankers – Koen nooit meer was vertoond.
En wat haar optreden helemaal bijzonder maakte, was dat zij als enige Europese meedeed in die finale, waarin verder naast een enkele Nigeriaanse uitsluitend Amerikaanse en Caraïbische loopsters uitkwamen, die zij dus op een na de loef afstak. Mooi meegenomen was het verder dat Dafne Schippers ook nog een gooi deed naar de prijs voor de grootste normaliteit, omdat ze niet getooid was met die plakplaatjes die ook in de atletiekwereld schering en inslag zijn geworden, noch was ze voorzien van kleurspoelingen, haarcreaties of wat al niet dat had bij moeten dragen tot enige vorm van excentriciteit en vermeende allure. Dafne Schippers, 23 jaar oud, Utrechtse, en zonder verdere flauwekul, deed uitsluitend wat ze moest doen en liep gewoon hard, heel hard en in een prachtige, vloeiende stijl. Waardoor zij niet alleen die excellente prestatie kon leveren, maar zich ook als een toonbeeld van fysieke grootsheid liet zien. Kortom, als een jonge heldin, die haar plek ten volle heeft verdiend in mijn portret van de dag. En het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ze daar aanspraak op kan en mag maken. Wat dus een feit zal zijn als zij opnieuw die snaar van chauvinisme bij mij beroert.
En daarnaast is het ook nog een hele mooie meid. Als de afstand 10 meter verder was geweest was ze nog eerste geworden ook…