Geluk en haar placebo’s

Hoewel er wetenschappers zijn die hardnekkig het tegendeel blijven beweren, wijzen alle tekenen en omstandigheden er op dat het menselijk geluk niet maakbaar is. De werkelijkheid van vandaag aan de dag levert veel materiaal op om het waarheidsgehalte van deze stelling alleen maar te bekrachtigen. Wat heeft de toegenomen welvaart de Westerse mens namelijk gebracht nu alles, echt alles, binnen zijn bereik is gekomen en de beschikbaarheid ervan eigenlijk een vanzelfsprekendheid is geworden? In feite alleen maar het besef van de eigen afhankelijkheid van die overvloed en de kwetsbaarheid van het welzijn dat meer en meer daardoor bepaald lijkt te worden. Het meest komt dat wankel evenwicht tot uiting in de mate waarin de telecommunicatie beslag heeft weten te leggen op de wijze waarop aan ons leven inhoud en vorm wordt gegeven. Met tv, de smartphone, Ipad en laptop en wat er al niet meer aan zegeningen op dit gebied op onze Westerse wereld is losgelaten. Want is het land niet te klein als de beschikbaarheid van een van die communicatiemiddelen op enig moment niet zo vanzelfsprekend blijkt te zijn en zichtbaar wordt tijdens een storing? Hoezo geluk en welzijn dat door die technologische vooruitgang als een huis zou staan? Maar misschien zijn we nog wel het verst van ons eigen geluk afgedwaald door de kolossale stappen die de medische wetenschap heeft gemaakt. Met, het moet gezegd, reeksen van positieve gevolgen, waaronder behandelbaarheid van ziektes, gestegen levensverwachtingen. Dat wordt zeker niet ontkend.

Maar een kwalijk bijverschijnsel van die toegenomen en meestal ook voor ieder toegankelijke kennis is dat er momenteel, zo lijkt het tenminste, op los gediagnosticeerd wordt. Waardoor ieder mens zo langzamerhand wel een vlekje of beperking lijkt te hebben. Wat op zich nog acceptabel is, als er niet bijna steeds medicaties op los gelaten worden. Dus met de farmaceutische industrie als lachende derde. Met meteen daarna de voedselproducenten. Want wie heeft er in deze tijd niet een allergie voor weet ik wat, maar meestal voor een bestanddeel van dat waarmee wij ons plegen te voeden? En dan is het nog het beste om te zwijgen over alle persoonlijkheidsdefecten die alsmaar meer zichtbaar worden en waar vooral trainers, coaches, therapeuten en andere behandelaars goed zaken mee denken te kunnen doen. Maar daaraanvolgend is het alleszins logisch om de vraag te stellen of al die kennis met daarbij de vracht aan pseudo-wetenschap werkelijk dat heeft gebracht wat men er ooit van had verwacht. Of zijn we onszelf met die lading aan beschikbare weetjes maar wat wijs aan het maken en lijden we per saldo meer aan onze angsten en vermeend inzicht in onszelf, met als enige uitkomst dat het geluk alleen maar minder voor het grijpen komt en wij met de medicijnkasten vol placebo’s steeds verder van huis raken, uit het zicht van ons eigen geluk. Omdat we juist daardoor gehinderd worden om er nog zelf vorm aan te geven. Waar het ten slotte toch wel om gaat.

Advertentie