De vergelijking gaat weliswaar enigszins mank, maar het gaat niettemin best aan om het een naast het ander te leggen. Om te beginnen met Amsterdam. Het is volkomen op zijn plaats dat de bewoners van de hoofdstad het gevoel hebben dat hun stad niet meer van hen is, maar aan de miljoenen toeristen wordt overgelaten, die haar immers compleet overlopen. Met de logische vraag of je als Amsterdammer wel alles moet willen vanwege dat rot geld dat door die Chinezen, Amerikanen, Japanners en wat al niet wordt binnengebracht? Leg de situatie van Zuid – Limburg ernaast en het blijkt daar niet veel anders te zijn. Wel iets, maar Zuid – Limburg is evenzo een trekpleister van formaat, bescheidener en vooral belangrijk binnen het kader van het nationaal toerisme, dat in het Limburgse vooral geld in het laatje brengt. Maar de regionale autoriteiten, “rupsjes nooit genoeg” als zij zijn, willen meer en zijn in die drift niet te stuiten, dus haast blinde paarden geworden. Met Valkenburg als lichtend voorbeeld als magneet voor evenementen en geldmachine tegelijk, zijn de provinciale bestuurders dezelfde weg ingeslagen. Net zoals dat met Valkenburg het hele jaar door al het geval is, moet het Mergelland nog voller worden, vinden zij. Omdat het schuift. Er kan nog heel veel meer bij. Hoezo moet het idee bij de inwoners van Zuid – Limburg bestaan dat in hun omgeving de limiet qua drukte, toeloop en evenementen al zou zijn bereikt?
Bestuurlijk Limburg vond dus van niet, wikte niet eens, vroeg nergens iets, maar beschikte in haar oneindige wijsheid dat op zondag 1 augustus nog ruimte was voor een wereldberoemd sportevenement waarmee Limburg all over the world op de kaart gezet zou worden. The Iron Man, een triatlon, zou en kon en mocht in Maastricht gehouden worden. Fluitje van een cent. Willen is kunnen. Zou er een haan zijn die daar naar kraait? En zo werd Zuid – Limburg de afgelopen dagen opeens gekonfronteerd met de plaatsing van borden die wegen gedurende de hele komende zondag afgesloten moeten houden omdat triatleten daar fietsend een paar maal zullen passeren. Met als gevolg dat duizenden ongevraagd gevangen zitten in hun eigen dorp of omgeving, want door de afsluitingen geen kant op kunnen. Omdat het zondag is, zou het nog mee moeten vallen, zij het dat er ook mensen zijn die dan gewoon werken en dus maar dienen te zien hoe zij daar komen. Zwijgen we nog over medewerkers van de thuiszorg, waaraan natuurlijk helemaal niet is gedacht toen er toestemming werd gegeven voor The Iron Man en in de blik die al op oneindig stond, alleen maar eurotekens verschenen. Waarna het oorverdovend stil bleef, oftewel communicatie naar bestuurlijk Limburgs model werd bedreven, onder het motto van “De burger zoekt het maar uit, wij weten wel beter.” Zolang de wal het schip niet keert, is genoeg nooit genoeg. Omdat na ons de zonvloed komt, klonk het voor de zoveelste keer uit bestuurlijke kelen op het Maastrichtse Provinciehuis.
Ach, ik maak me er echt niet druk om…