De komkommers van de Limburger

Omdat het ook hier komkommertijd is, toch nog maar eens mijn nood geklaagd over mijn regionale krant, die wel erg demonstratief aan het worstelen is met het tekort aan nieuws en er dus nu echt een potje van aan het maken is. Moeten normaliter de verwachtingen van de abonnee in mij al niet hoog gespannen zijn, wat er nu ’s ochtends door Dagblad de Limburger aan de man wordt gebracht slaat nergens meer op. O.k., uiteraard wil ik mijn krant wel elke ochtend bij mij in de bus hebben om enigszins op de hoogte te blijven met wat er zoal in mijn direkte omgeving gaande is en weet ik na al die jaren langzamerhand wel dat dat afgezien van de overlijdensberichten, die vanzelf een regelrechte must zijn, ook wel eens niets om het lijf kan hebben. Dat hoeft ook weer niet te betekenen dat dan nadrukkelijk de ondergrens wordt gezocht en zelfs overschreden wordt als het om nieuwswaarde gaat. Vullen van pagina’s met niks is ook weer niet de bedoeling en zeker niet als dat met een aplomb van het zuiverste water gebeurt. Vandaag werden op die manier vier pagina’s in het oog springend verkwanseld. Een ander woord past niet voor het redactioneel broddelwerk dat tot uiting kwam in twee pagina’s tekst in het sportkatern over het verblijf van ex – voetballer Ricksen in een bloedheet Benidorm, waar hij zich met zijn ALS – problemen uitermate goed zegde te voelen en waarover hij ten overstaan van een speciaal daar naartoe gestuurde verslaggever mocht uitweiden.

Alles goed en wel en natuurlijk treurig voor de man. Maar om daar de Limburgse lezer mee lastig te vallen, is zelfs in deze komkommertijd behoorlijk over the top. Hoewel het nog ernstiger kan, bewees de Limburger in dezelfde editie met de publicatie van een luchtfoto van de beregening van aardappelvelden bij Roggel over de breedte van twee pagina’s, met een kort stukje bespiegelende tekst daarover. Makkelijk zat, maar wat mij betreft iets te gemakkelijk omdat het ook nog eens niets bijdraagt noch kennis toevoegt, en al helemaal nul komma nul nieuwswaarde heeft. Dus bottom line bladvulling waar waarschijnlijk geen abonnee iets mee opschiet en waaraan hooguit de fotograaf en de betreffende journalist lol hebben beleefd. Blijft nog één dieptepuntje over dat waarschijnlijk te herleiden is tot de achteloosheid die bij dit zomerse redactionele zwarte gat hoort. Want hoe kan het anders dat een doorgewinterde journalist als Wiel Beyer het in een bijdrage heeft over gemeubiliseerde kamers? Aan de warmte kan het niet liggen. Het moet de verveling zijn, het gemis aan adrenaline, met deze slip of the pen tot gevolg. Ze is hem vergeven. Hem dus wel, waar van zijn krant toch wat meer inhoud en body verwacht mag worden. Want haar zielloosheid van nu lijkt werkelijk nergens op en doet zo maar naar de herfst en de winter verlangen.

Advertentie