Natuurlijk wordt er vandaag uitgebreid aandacht besteed aan het overlijden van de ‘Limburger met een harde G’, de flamboyante voetballer Dick Nanninga, de geboren Veendammer die met zijn kopbal in 1978 in Buenos Aires eeuwige roem vergaarde, maar in het Limburgse daarnaast zijn onvergetelijke sporen trok als bloemenkoopman in Kerkrade, als vertegenwoordiger van de Sphinx in Maastricht en als uitbater van de spannende kroeg De Zwarte Kat in het Belgische Neeroeteren. Maar voor alles bleef hij de kopsterke voetballer, aan wiens overlijden op 66 – jarige leeftijd columnist Paul van der Steen onder de titel ‘Kopsterk‘ de volgende fraaie regels in de stijl van Nanninga wijdde:
” Er zal wel een hoop valse nostalgie bij zitten, maar zelfs het commentaar bij Dick Nanninga’s kopbal in de WK – finale van 1978 stemt weemoedig. Niks geen hysterische Jack vcan Gelder, die zijn stembanden overstrekt, maar gewoon nog de onderkoelde 
Theo Reitsma: “Het hoofd van Nanninga…En het is een doelpunt…Negen minuten voor het einde van de officiële speeltijd.” Alle informatie die je als kijker nodig had. Niets meer. Niets minder. Eindeloze napraatprogramma’s bestonden nog niet. Met de discussie over de rechtse junta in Argentinië was Nanninga ook gauw klaar: “Kogels kop ik terug.” De in memoriams over de spits staan bol van de nuchterheid: een transfersom van 35.000 gulden, een Opel Kadett, zware shag en vieux voor in de cola. Imponeren deed Nanninga nog gewoon met zijn lange lijf. Niet met fluorescerende kicksen of met de Polynesische stripverhalen waarmee voetballers vandaag de dag zijn ondergekliederd. Tegenwoordig raken spelers ook gebrouilleerd met hun coach. In het Nanninga-tijdperk kon je alleen maar ruzie krijgen met de trainer. En dat was nog verdomd moeilijk, want die presteerde het om gedurende het hele toernooi alleen “Dick, warmlaufen!” te zeggen. Heb gisteren nog even geprobeerd om me Nanninga voor te stellen als hoofdrolspeler tijdens een Yo & Wes-achtige bruiloftsreprise op Ibiza, met een vrouw in een Mary Borsato-trouwjurk, omringd door vals lachende BN’er-vrienden. Lukte niet. Voor hem geen hel van smetteloos wit en gebleekte gebitten. Voor Nanninga zijn de donkerbruine hoekjes van het hiernamaals gereserveerd: de hemelse variant van Kerkrade.” (bron: Dagblad de Limburger)
robschimmert 
Ik schrik van dit bericht. Nog veel te jong. Met zijn afhangende schouders, en inderdaad: kopsterk. Maar Jack van Gelder verdient wat mij betreft ook een standbeeld met zijn langs de lijn commentaren die kippenvel bezorgden. Door Jack vond ik dat die zuid Amerikaanse presentatoren maar een stelletje amateurs waren.
Een markant figuur hier in het Limburgse…