Europese hypocrisie

Voorlopig is het laatste woord over de Griekse crisis nog niet gesproken. Ook hier niet. Vooral omdat in de collectieve irritatie die in Brussel en EU – gelederen steeds vaker te beluisteren is, bepaalde aspecten volledig onderbelicht blijven. Gezamenlijk wordt er wel naar Tsipras en zijn Griekse volk gewezen en worden zij unaniem en ook eenzijdig de veroorzakers van alle problemen genoemd. Maar met wat minder hypocrisie en wat meer eerlijkheid tegenover zichzelf bij alle Europese regeringsleiders en hun ministers alsook bij de Eurocommissarissen, zou wel eens een heel wat genuanceerder beeld van de huidige situatie kunnen ontstaan. Met een waarheid die veel meer in het midden ligt, namelijk op bijna dezelfde plek als waar ook de schuldvraag en de bron van alle ellende gesitueerd moet worden. Want er wordt wel heel hard geroepen over Griekse onbetrouwbaarheid, maar daarmee wordt meteen een andere kant van het verhaal, namelijk de ontstaansgeschiedenis van de huidige problematiek, overduidelijk overschreeuwd en verzwegen. Over het eigen aandeel in het ontstaan van die crisis houden Europese landen, ook de beide grootmachten Frankrijk en Duitsland, zich namelijk angstvallig stil. Maar de tonnen boter die er op die hoofden rusten, zijn niet meer uit het zicht te houden zodra ieder zich herinnert welke kapitale blunders er zijn begaan toen Griekenland tot de eurozone werd toegelaten, er in feite onder druk van beide euro-grootmachten en met medeweten van de andere eurolanden en hun parlementen erin is gerommeld.

De euro was immers een prestigeproject, waaraan de status en de reputatie van de EU verbonden waren. Dus werd er links en rechts wat door de vingers gezien als er getoetst werd of een land wel aan de toelatingseisen voldeed, d.w.z. bijvoorbeeld een begrotingstekort had dat kleiner was dan de benodigde 3%. Hoewel zowel België als Italië op geen stukken na aan die eis voldeden, werden zij toch als europartners geaccepteerd. Met als gevolg dat een land als Griekenland dat aanmerkelijk gunstiger begrotingscijfers overlegde, hoewel die achteraf bleken gemanipuleerd, ook tot de eurozone toegelaten moest worden. Want hoe meer zielen, hoe meer vreugd in de EU en in Brussel. En ook nadien zijn alle eurolanden getuige geweest van alle fricties rond de Griekse deelname, waarvan de plooien telkens werden gladgestreken en waarover nooit meer en ook nu niet is gesproken. Nee, met zijn allen te hoop lopen tegen dat ene land dat nu richting schopstoel verdwijnt, is veel gemakkelijker, maar tegelijk dus ook nog eens verdacht, nu in Griekenland een partij aan het bewind is gekomen welke minder makkelijk het Brusselse neo-liberale liedje meezingt. Misschien is dat wel de dieper liggende oorzaak dat Griekenland, Tsipras, Syriza nu opeens moeten hangen en de zak krijgen.

Advertentie