De democratie van Tsipras

Op gevaar af op de populistische toer te gaan moet mij toch van het hart dat door de hele vertoning die in Brussel opgevoerd wordt rond de Griekse crisis, mij de schellen van de ogen beginnen te vallen. Het machtsspel dat door de Europese landen met steun van het IMF en de Europese Centrale Bank ontketend wordt om Tsipras en zijn Griekenland financieel op de knieën te krijgen, heeft allesbehalve mijn sympathie. Powerplay is het en niets anders, dat gepaard gaat met of waarschijnlijk voortspruit uit de arrogantie die inherent schijnt aan de macht. Zonder enig zichtbaar mandaat gaan de Europese politici los in hun vergadercircus. Of heeft Dijsselbloem bij zijn handelen de steun van de meerderheid van het Nederlandse volk? Ik moet het nog zien, zoals ik ook mijn bedenkingen heb bij al die andere politici die te pas en te onpas in Brussel de microfoons passeren om er wat quotes over Griekenland in te roepen, zonder dat helder is of zij ook echt namens hun achterban thuis spreken. Van een echte democratische gezindheid moeten zij het geen van allen hebben, hoewel ze maar al te graag er lippendienst aan bewijzen als het hen uitkomt. Maar mensen van het volk zijn ze geen van allen, zoals ze er ook niet op te betrappen zijn dat ze zich daar onder zullen begeven. Technocraten zijn het, die hun lesjes vooral goed geleerd hebben, maar niet weten waar het hart van de democratie klopt en daar ook geen gevoel voor bezitten.

En juist daarin worden zij afgetroefd door hun Griekse tegenspeler die er voortdurend blijk van geeft daar meer besef van te hebben en goed te weten dat hij door zijn volk erop uit is gestuurd om haar belangen te behartigen. Dat is de kracht van Tsipras, die niet alleen de democratie met de mond belijdt, maar deze ook in de praktijk brengt en dus niet te beroerd is om zijn onderhandelingsresultaat aan het Griekse volk voor te leggen. Zo werkt de democratie in het land dat ook nog eens de bakermat is van die staatsvorm en welke zo een voorbeeld geeft aan de rest van Europa en nog het meest aan haar leidende politici. Want die geven er bij voortduring blijk van allang vergeten te zijn hoe zij op de plek terecht gekomen zijn waar zij nagenoeg ongecontroleerd hun kunsten vertonen, zonder besef van een mandaat dat hun ooit gegeven is, maar dat in hun handen waardeloos is gebleken omdat ze naar eigen goeddunken hun gang blijven gaan. Met als resultaat dat Griekenland nu de nek wordt omgedraaid en dat tegelijk ook de democratie, vooral op Europees niveau, dus in Brussel en de EU, toch haar beste tijd heeft gehad, tenzij de Europeanen die toch ook wat te vertellen hebben, Tsipras als belichaming van het democratisch ideaal maar al te graag het voordeel van de twijfel gunnen. Mijn zegen heeft hij in elk geval wel.

Advertentie