Een fanfare om trots op te zijn

Wanneer je zo’n veertig jaar ergens woont, vergroei je als vanzelf en bijna vanzelfsprekend met je omgeving. Je neemt er onwillekeurig de kleur van aan en je gaat je er met en met mee identificeren. Een vrij normaal en ook voor de hand liggend proces dat mij dus in Schimmert is overkomen. Met als uiteindelijke uitkomst dat die vereenzelviging langzamerhand overgaat in trots, in een zeker mate van chauvinisme. Ieder mens wil immers ergens bij horen en liefst daar ook nog prat op gaan. Waarbij het meer dan logisch is dat je naar aanknopingspunten zoekt. Voorbeelden, mensen of groepen die aanspreken. Zo werkt het tenminste wel bij mij, werd ik mij gisteren nog eens nadrukkelijk gewaar tijdens een concert dat plaats vond in de Remigiuskerk in Schimmert. Het ging om een soort van dubbelconcert, waarin de plaatselijke fanfare, Sint Caecilia, en de Philharmonie Zuid elk een helft voor hun rekening namen. Waardoor er mogelijkheden te over waren om de te leveren muzikale prestaties met elkaar te vergelijken. Amateurs voor de pauze versus de professionals die de hoofdmoot, dus na de pauze, voor hun rekening namen.

Het leidde tot een boeiende confrontatie, welke ook mogelijk was omdat de fanfare van Schimmert op achtereenvolgende WereldMuziekConcoursen in Kerkrade altijd op het hoogste niveau succesvol heeft mogen deelnemen. Dus had St. Caecilia gisterenavond wel degelijk een naam te verliezen en was het een waagstuk om op eenzelfde avond op een gelijk podium de toets van de vergelijking met de professionals van de Philharmonie Zuid aan te gaan. Een toets die die fanfare glansrijk heeft doorstaan met als gevolg dat mijn hart als Schimmertenaar danig zwol, perplex als ik was door de glansrijke wijze waarop die amateurs zich de meest complexe arrangementen hadden eigen gemaakt en die op een sublieme wijze wisten te verklanken. Zij stalen de show met een perfecte uitvoering, met brille en enthousiasme, waarbij het spel van de Philharmonie Zuid wat verbleekte, gevangen als dat orkest toch bleek in haar eigen routine, welke per saldo een ietwat gladde en zielloze vertolking tot gevolg had van op zich interessante stukken. Jammer, dus aan de en kant, maar tegelijk een opsteker voor de fanfare van ons dorp, waar je als Schimmertenaar niet genoeg trots op kunt zijn.

Advertentie