Hoewel pas veertig jaar is Alexis Tsipras zich aan het ontwikkelen tot de politieke sensatie van het jaar. Zijn ster rijst razendsnel sinds hij begin januari in het noodlijdend Griekenland aan de macht kwam en hij zich opgezadeld wist met een loodzware opdracht die hij allereerst aan zichzelf te danken had vanwege de hoge verwachtingen die hij met zijn tamelijk overspannen beloften bij het Griekse volk had gewekt. Hij zou afrekenen met de misdadige erfenis van voorgaande regeringen die alleen maar de Griekse staat verkwanseld en aan de bedelstaf gebracht hadden. De ramen zouden open gaan als het aan Tsipras lag en er zou een frisse wind door Griekenland gaan waaien. Met corruptie en handjeklap zou het zijn gedaan. Met dat dus uiterst ambitieuze en tegelijk lastige verhaal wist hij de macht te veroveren. De Grieken hadden in hem een redder gevonden en gaven hem de opdracht zijn beloften waar te maken. Waar de volgende heikele horde zich voor hem aandiende. Want alleen, dus zonder hulp, kredieten en leningen kon hij dat niet voor elkaar krijgen. Hij had Europa nodig, maar merkte al snel dat daar een schoen nog heviger wrong omdat diezelfde EU toch wat andere gedachten had over hulp en herstel dan Tsipras met zijn idealisme en goedgelovigheid voor ogen had.
Met als gevolg dat hij geleidelijk aan terecht kwam in de rol van Don Quichotte die alleen nog maar tegen windmolens moest vechten, tegen die welke in Brussel op volle kracht waaiden, terwijl in zijn Athene, aan het thuisfront, de wieken ook steeds heviger en vooral in een andere richting klapten dan hij internationaal kon en mocht verkondigen om nog enig gehoor te krijgen. In zes maanden tijd en strijd is hij in een spagaat terecht gekomen, die men zijn ergste vijand niet gunt en welke normaliter tot een politieke ondergang en exit zou moeten leiden. Behalve dan bij Alexis Tsipras die nog altijd het hoofd boven water heeft en dat ook lijkt te houden, zelfs afkoerst op een vergelijk met Europa en een succes in Athene. Wat bepaald een formidabele prestatie genoemd mag worden, als hij daarmee ook nog de eer en het zelfrespect aan zijn Griekse volk heeft teruggegeven. Zullen we vooruitlopend daarop en rekening houdend met wat hij tot nu toe aan halsbrekende politieke toeren ten beste gaf, hem nu al maar vast promoveren tot ons portret van de dag? Want speel maar eens klaar wat hij deed met een agenda die alleen scherpe en radicale kanten kent.
robschimmert 
Mijn sympathie heeft hij ook. Ik vind hem echt een krachtpatser, hij toont zich een politiek talent en heeft het hart op de juiste plaats zitten.Deze man krijgt mijn credits. Wanneer de Griekse instituties, met hun dwarsliggende ambtenaren uit een besmet verleden, inefficiënt en onwillig blijven, zie ik het toch somber voor hem in. Waarom mogen bekwame ambtenaren uit Europa de bureaus in Athene niet betreden om hen te helpen de eenentwintigste eeuw binnen te gaan?
Waarom trekken de Grieken zich nauwelijks wat aan van hun eigen wetgeving? Waarom houden ze het betalen met de pinpas tegen? Waarom duurt het drie jaren om er een bedrijfje te beginnen, waar je hier in minder dan drie maanden van start bent? Waarom hebben ze sinds 2012 pas 60 puissant rijken aangepakt van de meer dan 2300, die het IMF hun op een presenteerblaadje heeft aangereikt. Ik wil je best geld geven, mits je me overtuigt, dat je het goed gebruikt. Heel raar vind ik het als je mijn fysieke hulp afwijst, ik niet mag controleren.
Tsipras moet meer dan tegen windmolens vechten. Ik hoop zo van harte, dat hij het redt. Als Tsipras het bijltje erbij neer gooit, dan moet wellicht de chaos het oplossen. Deze euro dwingt tot een centraal bestuur met veel verder gaande bevoegdheden, dan zich te bemoeien met bananen en stofzuigers. We hebben als planeet en continent nog heel wat anders voor de deur staan, te beginnen met terugdringen van de overbevolking.
Ik zou het ook niet prettig vinden als ‘bekwame ambtenaren uit Europa’ mijn bureau betraden of aan me zaten om me te ‘helpen’. Zoiets wil toch niemand?