Natuurlijk kan hij de nodige potjes breken. Daarvoor heeft hij als minister van Buitenlandse Zaken meer dan genoeg krediet opgebouwd, waar hij dus nog altijd op kan teren, nu hij toch min of meer uit het zicht is geraakt en in feite gerekend wordt tot de Brusselse elite. En dat maakt hem, Frans Timmermans, extra kwetsbaar, omdat je als Europees ambtenaar of politicus nu eenmaal de naam hebt om goed te verdienen, om niet te zeggen de zakken te vullen, zonder dat nu echt zichtbaar wordt wat er voor al die euro’s wordt gedaan. Wat levert zo’n filmsterrensalaris de Nederlander per saldo op? Wat schiet deze ermee op? Tot dusverre is er sinds zijn benoeming tot een soort van super-Eurocommissaris nog weinig uit de handen van Timmermans gekomen. Hoogstens een nota hier en een wetsvoorstel daar, zonder dat het veel om het lijf had en meer op de productie van wat papieren tijgers leek. Dus hoeft er niet veel te gebeuren of het gemor in de vaderlandse coulissen zal langzamerhand hoorbaar worden. Het is maar een dun draadje waarop hij loopt, zodat omzichtigheid hem geboden is en hij beslist op zijn tellen moet passen. Reden waarom Frans Timmermans er goed aan zou doen om zijn meningen wat minder vaak via Facebook rond te strooien. Want wat doet zijn persoonlijke mening er nu toe als het om het even voor wat voor een vraagstuk, nationaal of internationaal, gaat, zeker als dat zich niet in zijn vak – en verantwoordelijkheidsgebied ligt?
Wat is zijn opinie meer waard dan die van een willekeurige burger? Of dicht hij zich vanwege zijn functie toch dat gezag toe dat hem zou kunnen rechtvaardigen om zich over van alles en nog wat in het publiek uit te spreken? Komt hier dan toch de ijdelheid bij hem om de hoek kijken en vindt hij het als gewone jongen uit Heerlen toch lekker om lekker belangrijk te zijn? Omdat het zo kietelt om je als Frans Timmermans te laten horen in de wetenschap dat mensen bij het horen van je naam de oren extra spitsen. Omdat je ook maar een mens bent, die zijn zwakheden mag hebben. Het vlees is immers zwak en de geest is gewillig als de verleidingen groot zijn waaraan je als hot shot wordt bloot gesteld. Met vervolgens de wissel die op de geloofwaardigheid getrokken wordt. Want moest Frans Timmermans zich nou zo nodig als Roda-supporter ophouden bij de huldiging van de spelers op de Markt in Kerkrade? Het was toch het feest van het volk, van iedereen, zonder aanziens des persoons. Des te vreemder de prominente verschijning van Timmermans, voor wie de behoefte om de gewone jongen te zijn en te laten zien dat hij dat ook was gebleven, kennelijk groter was dan een plaats op de achtergrond en uit het zicht, welke hem meer had gesierd en gepast. Waarmee de valkuil duidelijk wordt die hij voor zichzelf graaft, nu hij niet echt gewoon blijkt te kunnen doen. En waar hij niet verdient om in te vallen, omdat hij het, denk ik, heus niet verkeerd bedoelt.
robschimmert 