Embonpoint of bierbuik?

Het is eigenlijk een van de mooiste understatements. Want het woord op zich en de klank ervan praten als het ware recht wat hartstikke krom is. Als zwaarlijvigheid of een moddervet lichaam aangeduid kunnen worden met het fraaie ‘embonpoint’, dan zou er wel eens zo op het eerste gehoor helemaal niets aan de hand kunnen zijn. Zo klinkt het tenminste. Geef het beestje maar een mooie naam en het probleem is daarmee bij wijze van spreken onder tafel, afgedekt en buiten het zicht. Het is een benadering die helemaal van deze tijd is. Ontkennen of wegmoffelen en vort met de geit. Want je kan niet altijd met jezelf aan de slag gaan of je eigen probleem onder ogen zien. We moeten immers verder en tempo maken. Dus maak je er in zo’n geval maar een ‘embonpoint’ van dat de uitdrukking heet van een geluksgevoel dat zich blijkt op te stapelen, een reeks wordt en de vertaling krijgt in een alsmaar uitdijend lijf. Je mag toch zeker wel wat smullen en smikkelen als je je fijn voelt, luidt de redengeving als er wat vraagtekens gezet worden bij dat zich prononcerend buikvet. Het geldt als het resultaat van het leven vieren. Met een pilsje hier en een pilsje daar, en nog een, en nog een, en nog een, en ga zo maar door. Wat toch moet kunnen en ook nog eens iedere dag als het leven en het geluk je aanlacht.

Het is zo’n typische rationalizatie die altijd terugkeert en vaker de situatie afschermt waarin de wereld in feite omgekeerd is en dat glas nou net de uitweg biedt naar de vergetelheid en de illusie die het leven nog leefbaar kunnen maken. Met als uiteindelijk en enig resultaat dat zogenaamde ‘embonpoint’ dat ver over de buikriem hangt en voor de buitenwacht niet om aan te zien is en daar hoogstens de vraag oproept hoelang iemand met een dergelijke dracht nog tijd van leven denkt of hoopt te hebben. Want dat het lijf het onder die last moet begeven, staat buiten kijf. Is het niet door een hart – of herseninfarct, dan toch zeker door suikerziekte. Het grote probleem bij dergelijke gevallen is echter dat niemand de moeite neemt of het lef heeft om iemand op dat zichtbaar ongemak, de onappetijtelijkheid ervan en de risico’s die dat voor de drager in kwestie met zich brengt, aan te spreken. Zo iets doe je niet, is zo ongeveer de maatschappelijke code. Je bemoeit je er niet mee, het is niet je zaak en je houdt iemand niet de spiegel voor die hij zichzelf niet voor durft of wil houden. Zodat hem, want het is vaker een hij, dat embonpoint of die bierbuik wordt gegund, terwijl de omgeving besmuikt de andere kant op kijkt. Ook omdat die al genoeg aan het hoofd heeft.

Advertentie