De processie in Schimmert

Vandaag, op deze eerste zondag na Pinksteren, vindt in mijn dorp de jaarlijkse Sacramentsprocessie plaats, die ook wel de bronk wordt genoemd. Een imposant en magisch gebeuren dat omgeven is met tradities en voorzien is van symbolen en rituelen, waarvan de betekenis mij als niet – Katholiek ontgaat, maar welke mij niettemin met alle ermee gepaard gaande mystiek fascineren. Het is een vast ijkpunt in het jaar binnen het leven van de dorpsgemeenschap, een waarde die de kwaliteit ervan bepaalt. Waardoor men er toch zuinig op is en er alles voor doet om haar in stand te houden. Als voorbeeld daarvan dienen de inspanningen die allen die langs de route wonen waarlangs de processie trekt, zich getroosten om dat hele traject op haar best te krijgen en ook op te sieren, als eerbewijs aan ‘Het allerhoogste” dat op die zondag het middelpunt van die processie is. Dat is dus zo’n traditie die nog altijd met glans weet stand te houden tegen de tand des tijds die niettemin toch kans ziet om dit ultieme bolwerk van geloofsbeleving aan te vreten en van steeds meer rafelranden te voorzien. Want onmiskenbaar onderdeel van dit hoogtepunt in het parochieleven is en was de dorpskermis die onlosmakelijk, bijna logisch was verbonden met deze Sacramentsprocessie. Hoewel in het tijdstip van die kermis uiteraard ook de nodige wereldse symboliek besloten lag, die direkt gekoppeld kon worden aan de typische agrarische tradities en legendes.

Het betekende dat op zo’n Kermiszondag en de daarop volgende maandag de café’s gevuld waren met mensen en muziek om dit feestelijk moment in het jaar te vieren, nadat eerst het nodige plezier was opgedaan in en op de vele attracties waarmee het Oranjeplein in Schimmert gevuld was. Uitbundigheid plus de vlaaien, de koek en de taart kenden geen tijd. Kom daar dus nu niet meer om. Want de tand des tijds en de moderniteit blijken in die dorpskermis een willig slachtoffer te hebben gevonden, zag ik toen ik gisteren langs dat terrein kwam en er alleen een lullige carroussel zag staan en een kraampje waar waarschijnlijk suikerspinnen zullen worden gedraaid. Een treurige aanblik die alleen maar verdrietiger werd door de donkere lucht daarboven waaruit de regen aanhoudend viel. Een glimp van het mooie verleden van datzelfde kermisterrein met mijn stralende dochters in de rups die nu in geen velden of wegen te bekennen was, trok aan mij voorbij en ik besefte meteen dat alles dat waarde heeft, blijkbaar weerloos moet zijn. Dus hield ik dat beeld angstvallig vast en heb ik dat nog steeds bij mij, nu ik ook de prachtige klanken van de processie vanochtend niet heb mogen horen.

Advertentie