Een tijdreis

Er zijn van die momenten, heb ik pas nog gemerkt, waarop je wordt ingehaald door een heel ver verleden, zonder dat je er op bedacht bent en eigenlijk niet eens meer weet dat het een plek heeft in je geheugen. Die onverwachte en eigenlijk ook zeldzame confrontatie met mijn eigen oudheid, namelijk van 53 jaar terug, overkwam mij, want zo mag het gerust genoemd worden, toen we een wandeling maakten door het bos Oud Amelisweerd, dat onder de rook van Utrecht ligt. We waren op weg naar een theehuis dat daar ergens aan de Kromme Rijn moest liggen. Het was een stuk lopen door een betrekkelijk dicht begroeid loofbos, met zo nu en dan een open plek. En zo naderden wij op een gegeven ogenblik ook zo’n ruimte waar te oordelen naar de geluiden die al van verre te horen waren, tennisbanen moesten liggen. Het bleek een tennispark te zijn en plotseling werd er 1962 geschreven, gevangen als ik in die split of a second bij de eerste aanblik was door een schok van herkenning. Ik was zo maar terug in mijn tijd naar dat jaar, waar ik op die banen, die van de LTC Rhijnauwen waren, partijtjes tenniste in het kader van de sportweek waarmee het schooljaar van het Utrechts Stedelijk Gymnasium altijd werd afgesloten. Best sfeervol, met name door de ambiance en de ligging van dat park, welke nog voor geen procent veranderd bleken. Vandaar dat die tijdreis daar en op dat moment zo gemakkelijk en vlot kon plaats vinden waardoor de beelden ervan zich nu definitief in mijn geheugen gegrift hebben.