De strijd die moet leiden tot de definitieve verwijdering van de bamboe uit mijn tuin, heeft inmiddels na een paar weken de proporties van een waar gevecht aangenomen, waarbij ten behoeve van de verwezenlijking van het doel alle middelen te baat worden genomen. Te beginnen dus met een plan van aanpak dat zich gaande de duur van mijn inspanningen, wat nog een understatement is voor het krachtwerk dat ik tot nu toe heb moeten verrichten, heeft ontwikkeld en vorm gekregen. Want al snel werd mij duidelijk dat als je als een blind paard los gaat op zo’n struik, dat het resultaat ervan omgekeerd evenredig is met de hoeveelheden zweetdruppels die er worden vergoten. Wat dus in mijn geval ook nog eens voor niks bleek te zijn gebeurd. Een weloverwogen benadering van deze hondse klus, dat is het namelijk wel, sorteert meer effect dan het in het wilde weg met een spade op de stengels en wortelkluwens te meppen, werd ik na verloop van tijd toch gewaar. Met als gevolg dat kromzaag, heggenschaar bedankt werden voor de bewezen diensten en ik ook de spade in het hele proces een andere en vitalere rol ging laten spelen om het toedienen van de genadeklappen te gunnen aan een vuistbijl.
Met daarnaast een zogenaamde telescoopschaar, waarmee de bamboestengels afgeknipt moesten worden om zodoende de ruimte te doen ontstaan om met die bijl het echte sloopwerk te verrichten. Maar niet dan nadat onder de kluwen van wortels die zichtbaar werden doordat de stengels waren afgeknipt, de grond was weggeschept waardoor diezelfde wortels als het ware vrij kwamen te zweven en door het ontbreken van grond daaronder stukken minder weerstand konden bieden tegen het geweld van de vuistbijl. Met een resultaat, zo bleek, dat in elk geval sneller werd bereikt dan bij de oorspronkelijke aanpak. Maar niet met minder inspanning. Want de druppels vloeien nog minstens zo hard, terwijl mijn schouderpartij het nu te verduren krijgt, waar eerst mijn rug de klappen op moest vangen. Dus voor mij is het allemaal om het even. Met als enige verschil dat het lijden dat ik nu onderga met het hanteren van die bijl, naar verwachting korter zal duren omdat het allemaal wat effectiever verloopt. Dat is de winst van dit op zijn zachtst gezegd moeizaam herstel van een stomme fout, die eenmalig is geweest. Zo wijs ben ik geworden nu ik met dit bijltje heb gehakt.
Die ben je inderdaad niet zomaar kwijt…
Een bulldozer zal eerder de gewenste uitkomst bieden dan de nobele en noeste handarbeid