De trouwdag van mijn ouders

De zevenentwintigste mei is elk jaar een datum die voor mij toch met enig sentiment, noem het weemoed, is omgeven. Het is een dag waarop de herinnering aan mijn ouders, die ongeveer twintig jaar geleden zijn overleden, weer enigszins tot leven komt. Louter en alleen omdat dat hun trouwdag was. Niet dat er tijdens hun leven echt bij stil werd gestaan, behalve dan als er sprake van een kroonjaar was. Maar het was toch een datum die van een verguld randje voorzien was en als zodanig ook de plaats had in ons gezinsleven. En vooral achteraf bezien bepaald niet zonder reden, konkludeer ik, nu ik wat ouder geworden ben. Want de omstandigheden waaronder mijn ouders met elkaar trouwden waren bijeen genomen toch wel uitzonderlijk. Hun huwelijk werd namelijk midden in de oorlog, dus op 27 mei 1942, op het Amsterdamse stadhuis gesloten. Met iets meer dan alleen maar de plichtplegingen zelf. Festiviteiten waren bepaald naar de maat en misten elke uitbundigheid. De paar foto’s die er werden gemaakt, zie ik nog helder voor mij. Met daarop een bruidspaar dat onder de indruk van het moment in een trouwkoets stapte om op weg naar een heel sober etentje te gaan, getuige de spijskaart die ik ooit in een familiealbum aantrof. Waarna het harde leven voor hen begon in een omgeving die op hen beiden, hij een Rotterdammer en zij een Amsterdamse, niet zat te wachten.

Omdat mijn vader werk had bij Gispen in Culemborg, konden zij daar een woning betrekken. In de Anna Kapelstraat. Maar het was wel oorlogstijd en het leven werd steeds schraler, met daardoor steeds hoger wordende eisen om in de eigen behoeften te kunnen voorzien. Wat in een stadje als Culemborg, dat toch behoorlijk geïsoleerd lag en ook een betrekkelijk gesloten gemeenschap kende, geen sinecure was voor nieuwkomers die driftig op zoek moesten naar de kontakten die toch nodig waren om juist toen het overleven wat gemakkelijker te maken. Met de stinkende best die ze daarvoor deden en die juist ook nodig was omdat ze een zoontje kregen, hebben ze het gefixed en vonden ze er hun draai, in die zin dat na de oorlog de welvaart hen ook begon toe te lachen. Ze vonden hun plekje in hun Culemborg en hebben er nog vijftig jaar de tijd gekregen om van het geluk te mogen proeven en ook genieten, hoewel het leven bij hen ook in alle verschijningsvormen langs kwam. Maar daarom hebben zij ook voluit en van harte geleefd. Jaar in, jaar uit, met toch min of meer, als ik aan hun woorden denk, die trouwdag op 27 mei 1942, nu drieënzeventig jaar geleden, als voortdurend uitgangspunt. En dat wilde ik uit respect voor hen toch graag zo houden.

Advertentie