Steven Kruijswijk

De Giro d’Italia kan gerust aangemerkt worden als een van de boeiendste wielerwedstrijden. De organisatoren voorzien elk jaar weer in een spectaculair parcours waardoor steeds een rondeverloop wordt gegarandeerd dat een lekkernij oplevert voor de ware liefhebber van de wielersport. Ook dit jaar wordt er gekoerst dat de stukken er vanaf vliegen, met Alberto Contador in een onbetwiste hoofdrol zonder dat de roze trui, symbool van het leiderschap, hem in de schoot wordt geworpen. Een van de coureurs die hem het vuur na aan de schenen legt en nagenoeg dagelijks van zich in deze ronde laat horen is verrassend genoeg onze landgenoot Steven Kruijswijk, hoewel hij zijn reputatie toch al een paar jaar terug ook in de Giro gevestigd heeft. Nadat hij in een van de eerste etappes serieus de boot had gemist door een moment van onoplettendheid en daardoor op een achterstand van ruim tien minuten werd gereden, is hij spectaculair en aanvallend gaan koersen.

Wat hem bepaald geen windeieren heeft gelegd gezien zijn huidige veertiende plaats in het algemeen klassement, met een achterstand van bijna twaalf minuten op Contador. Wat zoveel betekent dat als hij niet die paar tellen inattent was geweest, hij nu een tweede plaats had bekleed in de algehele rangschikking, op nog geen twee minuten achter de roze trui. Waarmee genoeg gezegd is over het presteren van Steven Kruijswijk dat na die voor hem fatale vierde etappe inderdaad boven verwachting goed is geworden. Uitstekend zelfs en zeker in strijd met de anonimiteit waarmee hij zich de laatste jaren in het wielerpeloton heeft schuil gehouden, en duidelijk en regelrecht in overeenstemming met zijn talenten en eerder gewekte beloften. Zonder hem de hemel in te schrijven en hem te belasten met torenhoge verwachtingen, waaraan zoveel van zijn Nederlandse kollega’s ten onder zijn gegaag, is er al met al dus hierdoor reden genoeg om hem op deze plek toch in het zonnetje te zetten en te plaatsen in mijn portret van de dag.

Advertentie