Duckrace in Maastricht

Het zal allemaal wel als een grote grap bedoeld zijn. En natuurlijk is het in de kern ook om te lachen. Met de onvermijdelijke goede doelen als rechtvaardiging voor de onzin die gisteren, zondag, in het Maastrichtse Stadspark haar beslag kon krijgen. Daar gaat het hier dus verder niet over. Maar waar meteen wel een kanttekening bij geplaatst kan worden is dat er kennelijk toch een serieus kantje zat aan die flauwekul, die de Duckrace best genoemd mag worden. Want hoe kan het anders dat massa’s mensen zich achter dranghekken staan te vergapen aan tienduizenden gele badeenden die voortgestuwd worden door de Jeker en erom strijden om als eerste aan een finish te komen? Met een Vespa als prijs voor degene die de winnende badeend voor vijf euro gesponsord heeft. Wat gedurende die hele middag ten koste ging van de echte eenden die wel even het veld voor dat plastic geweld moesten ruimen. Daar neem je dan kennis van in je ochtendkrant die terecht melding maakt van zo’n gebeurtenis welke nauwelijks de naam van evenement verdient, maar opvalt omdat het bekijks van duizenden mensen wist te trekken.

Met de voor menige lezer logische vraag of al die belangstellenden echt niets beters te doen hadden dan op hun vrije zondagmiddag wat glazig te staan staren naar voorbijdrijvende badeenden. Hoe kan de zinloosheid van een mensenbestaan beter belichaamd en in beeld gebracht worden? Want er zal toch niemand van al die mensen zijn die de volgende dag, vandaag dus, bij de koffieautomaat op het werk vol trots staat te vertellen dat hij zijn vrije zondag in het Maastrichtse Stadspark heeft doorgebracht om naar de badeendenrace daar te kijken? Er zijn er genoeg geweest die voor minder niet meer serieus zijn genomen. Het neemt echter niet weg dat de oorspronkelijke vraag onbeantwoord blijft en mijn stomme verwondering voor geen grein minder is geworden. Omdat het gedrag en de beweegredenen van al die mensen die op die manier hun vrije tijd meenden te moeten doorbrengen, onpeilbaar blijkt. Met als uitkomst de konklusie dat die ondoorgrondelijkheid misschien wel zo’n element, zo’n drijfveer is om mijn eigen bestaan leuk en aan de gang te houden. Want alles begrijpen en weten verveelt immers snel.

Advertentie