Een nieuw festivalseizoen

De drempel van de maand mei was naar het oordeel van Dagblad de Limburger het geschikte moment om de lezer een overzicht te geven van het aanbod aan festivals, zoals die in de provincie Limburg tot en met het eerste weekend van september zijn voorzien. In het overzicht is het noorden van de provincie niet meegenomen. Er is een streep getrokken bij Venlo met als resultaat welgeteld negentien van zulke evenementen, die zich meestal ook nog uitstrekken over twee tot vier dagen. In iets meer dan vier maanden tijd. Wordt er daarnaast verder gekeken dan de provinciegrenzen, dan blijken er nog tien van die festivals binnen het bereik van de Limburgers te liggen. Waarbij slechts is gekeken naar de omgeving van Eindhoven en Belgisch Limburg. Het Duitse grensgebied is maar overgeslagen. Waarschijnlijk om te voorkomen dat het aantal op te sommen festivals zo groot zou worden dat zo’n overzicht ieder serieus inzicht zou kunnen belemmeren. Het hele verhaal is aan mij niet besteed. Ik heb er slechts kennis van genomen en tegelijk geconstateerd dat die hoeveelheid van festivals, de frequentie ervan ook weer zo’n hedendaags verschijnsel is waarvan mij de zin en betekenis plus de lol waarschijnlijk als een van de weinigen ontgaat. Met duizenden en duizenden, want om zulke aantallen gaat het daarbij, voor podia samengepakt te staan, en dus ook nog eens week in en week uit, ligt dus echt buiten mijn interessesfeer.

Zoals ik ook al weinig heb om met grote hoeveelheden mensen op een beperkt gebied verzameld te zijn. Waardoor bij mij opnieuw de vraag rijst wat dat toch is met de mens van nu, die al in een jachtige wereld leeft en een bestaan van louter urgenties kent. Heeft die dan geen behoefte aan die momenten van rust en van stilte tussen alle e-mails, chats en apps door? Moet hij, opgejaagd als hij al daardoor is, zichzelf nog verder opdrijven en zijn levenstempo opvoeren, uit vrees om iets spannends te missen? Gaat die drive en zucht mijn bevattingsvermogen al behoorlijk te boven, nog minder begrijp ik dat er zo’n massale behoefte bestaat om praktisch elk weekend in zulke massa’s en menigten feest te vieren en te dansen. Of is dit dan die kolossale uitlaatklep voor al die spanningen die zich bij ieder ophopen, gevraagd als men wordt om te blijven presteren en mee te doen in omstandigheden waar de lat alsmaar hoger en hoger komt te liggen? Zou dat het zijn? Zo ja, dan snap ik het dat ik het niet meer snap en dit ook niet meer hoef. Omdat ik die stress, die competitie, die druk, dat voortdurend moeten en op de hielen gezeten worden, al tijden achter mij heb gelaten. Waardoor ik het steeds lekkerder vind om alleen of met zijn tweetjes in rust naar muziek te luisteren en daarbij af en toe steels een dansje te maken.

Advertentie