De uitersten van “De Limburger”

Mijn verhouding met mijn ochtendkrant, Dagblad de Limburger, blijft zich kenmerken door haar problematische aard. Het is soms himmelhochjauchzend om meteen daarna zum Tode betrübt te worden. In no time kan het van het ene naar het andere uiterste gaan. Zoals de afgelopen dagen ook weer. Was het donderdag bijvoorbeeld uitsluitend lof die deze krant verdiende met haar messcherp voorpagina-artikel waarin onze onverschilligheid ten opzichte van de verdrinkingsdood van bootvluchtelingen in de Middellandse Zee aan de kaak werd gesteld, vandaag moet ik het opeens op dezelfde plaats doen met een klaagzang die bijna hagiografie wordt, welke is gewijd aan de zelfmoord van de Venrayse man die een dag van tevoren tot levenslang was veroordeeld in verband met een door hem gepleegde dubbele moord. Dan ben ik dus even de weg kwijt, waar ik al verontrust was door de verontwaardiging die medelezers geuit hadden naar aanleiding van dat door mij zo gewaardeerde artikel op de voorpagina van de donderdageditie. Een verontwaardiging die blijkbaar meer gewicht in de schaal legde dan dat men zich druk maakte over de verdrinking van ook zoveel kinderen. Tegenover die schaduwzijden die Dagblad de Limburger aldus aan mij liet zien, stond gelukkig vandaag weer een column van Paul van der Steen die de balans in mijn gemoed weer herstelde en welke ik daarom hier graag grotendeels en dus met instemming citeer:

“Geschiedenis is geen wiskunde. Maar als er dan toch paralellen met het verleden getrokken moeten worden, laat dan ’40 – ’45 buiten beschouwing. Misschien leent de Eerste Wereldoorlog zich daar nog beter voor dan de Tweede. Honderd jaar geleden ving Nederland (toen goed voor zes miljoen inwoners) maar liefst één miljoen Belgische vluchtelingen op. Na een eeuw van gestage economische groei, heel veel welvaart verder, slaan politici en inwoners van de Europese Unie (ruim vijfhonderd miljoen inwoners) volledig op tilt bij het vooruitzicht van de komst van mogelijk een miljoen bootvluchtelingen uit Afrika en het Midden-Oosten. O.k., de Belgen waren onze directe buren. En hoewel de wereld onmiskenbaar kleiner is geworden, hebben de meeste Nederlanders nog niet dat gevoel bij Afrikanen of inwoners van het Midden-Oosten. Libië, Syrië en andere conflictgebieden zijn verworden tot flitsberichten achter in het Journaal. Het algemene gevoel: ze vechten het maar uit daar. Pas als de slachtoffers aanspoelen op de stranden waar wij vakantie vieren, worden ze opening van het nieuws. Dit is geen pleidooi voor het omhelzen van gemakkelijke antwoorden, want daar is het vraagstuk te complex voor. Een continent dat de afgelopen eeuw tot twee keer toe zelf met hulp van buiten uit de penarie is geholpen, mag alleen wel iets minder kruideniersmentaliteit en iets meer grootsheid tonen. Europa pretendeert altijd een waardengemeenschap te zijn. Ooit werden daar meer dan alleen economische waarden, ja juist die heel andere, mee bedoeld.”

Advertentie