De wereld mag dan binnen ieders handbereik zijn gekomen via de laptop, de i-pad of de smartphone, waardoor het onmogelijke niet eens meer lijkt te bestaan, omdat alles is mogelijk geworden, het neemt echter niet weg dat het toneel, die oeroude kunstvorm, nog altijd haar vitaliteit blijkt te bezitten. Het toont zich telkens weer die plaats en dat podium waar boodschappen, gedachten en visies hun grootste zeggingskracht kunnen krijgen. Dat werd gisterenavond in de Kleine Zaal van de Sittardse Stadsschouwburg weer eens ten overvloede bewezen door Toneelgroep Maastricht, een gezelschap dat toch telkens verrassingen in petto heeft. Zoals deze keer met de intieme voorstelling van “How to play Francesca Woodman“, een stuk waarin vier jonge actrices de gedachten – en gevoelswereld verkennen van de jonge Amerikaanse fotografe Francesca Woodman, die in 1981 op 22 – jarige leeftijd zich het leven benam en die met haar prachtige nagelaten foto’s inmiddels wel de cultstatus heeft weten te bereiken. Gedurende de enerverende voorstelling van anderhalf uur onderzoeken, belichamen en verwoorden Nadia Amin, Lore Dijkman, Jessie Wilms en Nina Fokker de ambities, verlangens, twijfels, de gevoelens van haat en liefde, de gedachten van Francesca Woodman op een oogverblindende en meeslepende wijze.
Met spel, beweging en choreografie welke tot in de finesses en elk detail zorg, aandacht en professionaliteit verraadden zonder dat er ook maar een fractie af te dingen viel op het 
engagement, de betrokkenheid van de vier actrices. Met als resultaat een verpletterende voorstelling die je als kijker echt bij de lurven pakt en die jammer genoeg niet meer als tip aan de toneelliefhebber kan worden meegegeven omdat de voorstellingenreeks nagenoeg aan haar eind is gekomen. Maar welke tegelijk de konklusie rechtvaardigt dat het raadzaam is om Toneelgroep Maastricht op de voet te blijven volgen omdat het er blijk van geeft steeds weer met verrassend repertoire te kunnen komen waarin ook het experiment niet wordt geschuwd. Het lijkt er waarachtig op dat dit gezelschap gedijt in de schaduw en nabijheid van de Toneelacademie ter plaatse. Met als levend bewijs dus deze vier actrices die daar de afgelopen vijf, zes jaar zijn afgestudeerd en nu dus konden zorgen voor deze prachtige voorstelling, die eens te meer de ontstane reputatie van Toneelgroep Maastricht bevestigde.
robschimmert 