Er zijn songs die op een onverklaarbare wijze impact kunnen hebben en stevige emoties blijken op te roepen. Dat zal voor ieder anders zijn, zoals elk mens ook een eigen verhaal heeft bij zo’n liedje, dat daardoor welhaast een persoonlijk eigendom kan worden. Wie kent dat gevoel niet om opeens bij bepaalde klanken, een stem, een harmonie of akkoord hevig geroerd te worden? Wat dan zo maar gebeurt en je in feite de baas is. Mij overkwam dat al vaker als ik de stem van de Canadese zangeres Anne Murray hoorde wanneer zij ‘Snowbird‘ vertolkte. Vraag me niet naar het waarom of hoezo van dat gevoel. Ik kan alleen vermoeden en veronderstellen dat het met warmte, sfeer, genegenheid en liefde te maken heeft, die ik hoor, lees en onderga bij het luisteren naar dit lied.
robschimmert 
Anne Murray, de favoriete zangeres van mijn vader. Op zijn crematie werd “you needed me” gedraaid. Een stem als een klok. Dit nummer is ook prachtig, nog gecovered door Elvis ook. Ik ga er maar even niet naar luisteren, het brengt dat jaren 80 gevoel onmiddellijk weer terug. Gerard Cox heeft een leuke cover op dit nummer. Laaielichter.