Een onaangenaam ontwaken

Het kan allemaal veel erger. Je kunt stukken dramatischer wakker worden. Het hoeft maar door een sirene van een ambulance te zijn die in volle vaart je huis passeert met alle geraas en gerucht vandien. Een nachtmerrie die het ontwaken tot gevolg heeft, is ook bepaald niet aan te bevelen. Wat dat aangaat en in dat perspectief bezien viel het dus voor mij vanochtend nog mee. Maar het vooruitzicht van een fraaie dag met een stukje stevige arbeid in de tuin om deze weer wat verder op poten te zetten werd toch overschaduwd door mijn eerste gedachte van vandaag, die mij zelfs wat aan het schrikken maakte, namelijk het besef dat het zo ongeveer op deze vijftiende april de deadline was voor het doen van mijn belastingaangifte. Een rotklus waar dus geen ontkomen meer aan is en waaraan ik mij, of ik het leuk vind of niet, toch heb te zetten, om narigheid met de Belastingdienst te voorkomen. Je moet het maar treffen op zo’n eerste zomerse dag. Maar ja, je moet tegelijk ook wel zo eerlijk tegenover jezelf zijn dat je het er op aan hebt laten komen, er naar hebt gemaakt. En dat terwijl het in feite een jaarlijks terugkerende invuloefening is die hooguit twee uur in beslag hoeft te nemen.

Maar die ervaring en kennis is blijkbaar nog altijd niet aan mij besteed, zodat mijn eigen zwakte mij hierin de baas blijft. Terwijl er geen ontkomen aan is. Wat het des te onbegrijpelijker maakt. Maar ja, moet ik mijzelf dan helemaal gaan begrijpen? Of mag ik toch nog een enkel raadsel voor mijzelf in petto houden om mij dus zo nu en dan onaangenaam te verrassen. Zoals dus vanochtend bij het ontwaken gebeurde. Waardoor ik de wetenschap en zekerheid heb dat ik weer eens een financieel vonnis over mijzelf mag gaan vellen. Want daar gaat het per slot van rekening om, de uitkomst van die belastingaangifte die ertoe leidt dat ik ergens in de zomer een forse naheffing over het vorig jaar mag gaan betalen. Wat niets nieuws voor mij onder de zon is, omdat dit de elfde of twaalfde keer gebeurt. Maar vervelend blijft het zeker. En misschien is dat de ultieme verklaring voor mijn nalatigheid, mijn laksheid, zij het dat ik mijn hele leven lang nooit iets met het informeren van de fiscus heb gehad, ook niet toen ik op teruggaven kon rekenen. Zodat ik het met dit euvel ook wel de rest van mijn jaren zal moeten doen. Omdat veranderen toch steeds lastiger wordt…..

Advertentie