Een regionale kijkdoos

Vaker is hier de staf gebroken over de nieuwswaarde van Dagblad de Limburger, dat nauwelijks een flitsend medium genoemd kon worden en eerder uitblonk in kneuterigheid en oubolligheid. Vanuit een bepaald perspectief bezien en gemeten naar een wat breder dan locaal of regionaal interesseniveau is dat natuurlijk waar. Maar die sfeer die in zo’n krant besloten ligt, heeft aan de andere kant ook haar charme als er niet meer van wordt verwacht dan dat het fungeert als een kijkdoos die kwesties die in een dorp of streek spelen, uitvergroot en zelfs wat inkleurt. Dan wordt die nieuwsvoorziening namelijk nog leuk, genietbaar, omdat ze de lezer meer in kontakt brengt met de eigen omgeving, deze een gevoel geeft ervoor, waardoor het eigenlijk dagelijks wat thuiskomen is bij het in aanraking komen met herkenbaarheid die toch voor het grijpen is in dat locale en regionale nieuws. Meer moet je er eigenlijk ook niet van verwachten dan dat beetje knusheid dat je bij het wakker worden geboden krijgt van die regionale ochtendkrant en waar je ook verder niks mee hoeft dan er kennis van te nemen, omdat het immers nauwelijks panelen verschuift op het wereldtoneel, hoogstens dus een toets in je eigen omgeving beroert.

Met vandaag bijvoorbeeld die foto van een uitslaande brand in een woonhuis in Bemelen, de dreigementen aan het adres van het bestuur van de lokale omroep in Eijsen-Margraten vanwege fusieplannen, de commotie in Vaals in verband met het voornemen van het Akens busbedrijf om een halte enkele honderden meters te verplaatsen. Verder de recensie van een toneelavond in Gulpen, een uitgebreide reportage over de verwezenlijking van een social-sofa-project in Vilt plus de aankondiging van de politie om het gedrag van wielrenners op de zondagen 12 april en 24 mei in het Heuvelland te gaan monitoren. Ook wordt er royaal aandacht besteed aan een foto-expositie in Vaals, aan het steeds bredere verzet tegen taurosrunderen in en rond Stramproy en aan een petitie door middel waarvan er op wordt aangedrongen om de problematiek van kleine klaslokalen in de basisscholen van Eijsden nu eens op te lossen. Wat nog maar de helft van alle regionaal en lokaal liefs en leed in Limburg is. Het is het topje van de ijsberg, waarvan elke streek een deel op haar eigen formaat toegesneden en bediend krijgt in haar eigen katern. Met altijd weer als die eeuwige constante de pagina’s met overlijdensberichten zonder welke Dagblad de Limburger wel niet lijkt te kunnen bestaan en waar de lezer zich nog het meest op zijn wenken, wensen en dieper liggende behoeften bediend weet, als de krant daar op die bladzijden kijkdoos en bidprent tegelijk wordt.

Advertentie