Omdat de gelegenheid op zich al bijzonder is, Pasen dus, en omdat dit feest menige dichter heeft geïnspireerd tot het schrijven van mooie regels en strofen, ruim ik vandaag graag ruimte in voor drie voorbeelden van die geslaagde inspanningen. Dat zijn achtereenvolgens “Pasen” van Kees Winkler (1927 – 2004), “Paaszaterdag” van L.F. Rosen (1953) en “Opgestaan” van Toon Tellegen (1941)
Pasen
In het bos vonden wij een hazenleger
de moeder bleef dichtbij en bang
de jongen met de neus in elkaars wang
we raakten ze niet aan, zo bleven ze integer
Er was nog flink nachtvorst, zouden ze overleven
we dachten haast van wel en gingen ons weegs
het bos was dor en had nog iets leegs
zou het ze al voldoende voedsel geven?
Zo filosofeerden wij wat na maar de Natuur
heeft haas en Pasen nu eenmaal verbonden
wanneer ze niet door een vos worden verslonden
maakt deze herfst de jager ze het leven zuur.
Paaszaterdag
Vandaag is alles klein. Niets groots
mag erin. God heeft de stoppen losgedraaid.
Een beduimelde vrede op de aarde losgelaten.
Enkel wat zonderlingen veel te vroeg op pad.
Diep voorovergebogen duwen zij tegen de leegte
in de straat, tegen de vragen die hen kwellen.
Hij?…Wanneer dan wel?…Deze.
Geen andere vragen. Het is de naam
die opnieuw verwarring sticht.
De ware toedracht blijft verborgen.
Boven hun hoofden heeft de wind de wolken
weggemaaid. Ook de engelen moeten staan
vandaag. In eindeloze rijen. Duwend
en zwetend in hun jacht op de laatste
restjes: hamsterwoede voor de dag van morgen.
Opgestaan
Pasen,
regen, verlaten wegen –
pascha
en eieren paars en donkerrood –
drie keer kussen op elkaars wangen,
‘Christus is opgestaan,’ moest ik zeggen,
‘Hij is waarachtig opgestaan,’ zei de ander –
ik drukte mijn neus tegen een raam,
keek naar de glimmende straat
en zei zachtjes tegen mezelf:
‘Christus is opgestaan,
zijn plaatsje is vergaan,
Christus is opgestaan…’
dominees gingen voorbij, met steeds kortere
tussenpozen,
zij wisten het precies,
ik sliep op de achterbank op weg naar huis
robschimmert 