Een overweging op Paaszaterdag

Het is waarachtig elke keer weer voor de feestdagen hetzelfde liedje. Dus ook dit verhaal, dat eigenlijk niets nieuws onder de zon laat zien, hoewel wij ons in onze hardleersheid blijven verbazen. Al jarenlang is dat zo. Voor kerst en ook voor de Paasdagen. Wie niet beter weet en zich onverhoeds in de buurt van een supermarkt ophoudt, zou allicht het idee kunnen krijgen dat er weer eens een oorlog op uitbreken staat of dat de hamsterweken een onbeperkte verlenging hebben gekregen. Tenminste te oordelen naar de hoeveelheden die er in de grootst mogelijke exemplaren van boodschappenkarren worden ingeladen. Zo overvloedig dat het er veel van weg heeft dat de wereld op het punt van vergaan staat. Wat kennelijk niet met lege handen en magen mag gebeuren. Of is dit nu die neerslag van wat plots als zekerheid de ronde doet, namelijk dat Pasen toch bij uitstek het feest is dat in familiekring wordt doorgebracht? Met als gevolg kennelijk dat de ene helft van Nederland zich vollaadt om die andere helft te ontvangen. Dat beeld is het ongeveer dat heerst, met als haar onvermijdelijk vervolg die overvolle bevolking van keukens welke zich aan iedere waarneming onttrekt, of het moet de vertaling ervan zijn in de stilte van de Paaszaterdagmiddag.

Die uren die nergens bij horen, noch bij de Stille Week noch bij twee feestelijke Paasdagen, en dus helemaal op niets lijken en daarom maar niet voorbij willen gaan. Zodat je wel van arren moede die terugtocht richting fornuis en keuken hebt te aanvaarden. Maar, beste lezer, gaat hier de gedachte niet met zichzelf aan de haal en worden kop en staart niet duidelijk verward, in die zin dat oorzaak en gevolg van de feiten zoals die zich voordoen, nauwelijks nog te onderscheiden zijn? Met een redenering die haast geen hout snijdt, maar wel als de Paasoverweging geldt van de man die eveneens gaat kloppen, koken, braden, snijden, malen, maar het nog niet precies weet, want zich nog beraadt op zijn strijd met de gerechten in zijn keuken. En dus wel mank in zijn logica moet gaan als hij hinkt op twee gedachten, waar hij slechts een enkele weg kan gaan. Omdat zo’n worsteling, merk ik, ook zo bij Pasen hoort. Evenals de zekerheid dat het allemaal ook weer passeert en volgend jaar opnieuw terugkomt om dezelfde verbazing te wekken en de gelijke verwarring op te roepen.